ସପନ ଦେଖିବା ମତେ ମନା

ସପନମାନେ ତ ଏବେ

ଫୁଲେଇହେବା ବି ଶିଖିଗଲେଣି

ବାସ୍ତବତା କୁ ସାଉଁଟିବାର

ସାହସ ବି ଜୁଟାଇ ହେଉନି

ଆଗରୁ ଶୁଖା ଓ ଭଙ୍ଗା ସପନମାନେ

ମୋ ଆଖିର ଦରଜାକୁ ଛୁଇଁଦେଇ

ଉଭେଇଯିବାର ଦେଖିଛି କେତେଥର

ଏବେ ତ ସେମାନେ ବି ହେଇଗଲେ ସାତପର

ମରିମରି ବଂଚିବା ଅପେକ୍ଷା

ମରିଯିବା ହିଁ ଭଲ

ଦୁଃସମୟର ସାଥୀ ହୋଇ ସପନମାନେ କୁଆଡେ

ନୁଆଁକରି ଜିଇଁବା ଶିଖାନ୍ତି

ନୁଆଁ ଆଶା ଓ ନୁଆଁ ସପନ ନେଇ ଗଢିତୋଳନ୍ତି

ନୁଆଁ ଜୀବନ

ହେଲେ ସେତକ ବି କାଳେ

ମୋ ଭାଗ୍ୟର ପରିଧିର ବାହାରେ

ଖାଲି ଅପେକ୍ଷା

କେବେ ହେବ ଅନ୍ତ

ଏ ଵିଚିତ୍ର ବ୍ୟତିକ୍ରମ?

ଆଉ ଦେଖିବି ମୁଁ ଆଉଥରେ ସାତରଙ୍ଗୀ ସାତସପନ