ସଞ୍ଜ ସକାଳ

ସୂରଜ ଯେ ଅଳସ ଭାଙ୍ଗି ଠିଆହୁଏ 

କ୍ଷଣିକେ ପ୍ରଭାତ ଘୁଞ୍ଚି କାହିଁ ଲୁଚିଯାଏ ।

କର୍ମେ କର୍ମବୀର ମଜ୍ଜିଯାଏ ଦିବସେ 

ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାହାଚରେ ନିଜକୁ ସେ ଭୁଲିଯାଏ ।

ମଧ୍ୟାହ୍ନେ ଯେ ଛାଇ ମୋ ଉପରେ ପଡେ

ପକ୍ଷୀର ରାବରେ ରବି ପାହାଡ଼ରେ ଲୁଚିଯାଏ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଦୀପ ଜଳି ଝଲସାଏ ଦାଣ୍ଡକୁ 

ସଞ୍ଜ ଆକାଶରେ ଖଦ୍ୟୋତ ଯେ ଶୋଭାଦିଏ ।

ରାତ୍ରିର ଶୟନେ ସପନ ଯେ ଭାସି ଆସେ

ପ୍ରଭାତରେ ପଦ୍ମ ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ମୁହଁ ସଜାଏ ।