ସଂତପ୍ତେ ନିଦାଘେ

ନିଆଁ ପରି ଖରା ତାପ ସୂରୁଯ ରଶ୍ମି ର କୋପ

ଜାଳି ପୋଡ଼ି ଦିଏ ଧରା ଅସହ୍ୟ ଏ ଯେଉଁ ଖରା

ତଟିନୀ,ନଦୀ ତଡାଗ, କ୍ଷୀଣ ଜଳେ ଦୃଶ୍ୟ ସୁସ୍କ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ରଶ୍ମି ‌ତାପ ଜ୍ଵାଳା ହନ୍ତସନ୍ତ ଧରା ସାରା ଯେ ।

ରୌଦ୍ରତାପେ ସନ୍ତାପିତ ଜ୍ଵଳନେ ଜୀବ ଜଗତ

ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଚରାଚର ସ୍ଥଳଚର ଜଳଚର

ତଥା ଉଦ୍ଭିଦ ଜଗତ ନିଦାଘେ ସଂତପ୍ତେ ତ୍ରସ୍ତ 

ଜଳ ବିହୁନେ ଅସ୍ଥିର ଯେମିତି ସାରା ସଂସାର ଯେ ।

ଚଇତାଳି ଅନୀଳ ରେ ମଲ୍ଲିକା ମହକ ଝରେ

ତରାଟ ଚମ୍ପକ କଳୀ ବୃନ୍ତେ ଖେଳୁଛନ୍ତି ଦୋଳି

ଭୃଙ୍ଗ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ସ୍ଵରେ ବୀଣାର ଝଙ୍କାର ତୋଳେ

କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ର ହସରେ ନିଦାଘ ପଳାଶ ଫୁଲେ ଯେ ।

ବୌଶାଖ ଝାଞ୍ଜି ପବନ ପାନ୍ଥ ପଥେ ଅବଶର୍ଣ୍ଣ

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଦୃଶ୍ୟେ ତା’ର ବିଭାସେ ତାରକା ମାଳ

ପଥସାରା ବୃକ୍ଷ ହୀନ ଛାୟା ତ ସାତ ସପନ

ସ୍ଵେଦ ଝରେ ଅବିରାମ ୟେ ନିଦାଘ ବଡ଼ ଦାରୁଣ ଯେ ।

ତାପ ଜ୍ଵାଳା ପରାହତେ ସପଥ ନିଅ ସମସ୍ତେ

ଶ୍ୟାମଳ ଭୂଧର ଧରା ବୃକ୍ଷ ସଂଜିବନୀ ପରା

ଜଳ ସଂରକ୍ଷଣ ଯେତେ ନିଦାଘ ର ପ୍ରତିହତେ

ନିସ୍ତାର ମିଳିବ ଧରା ଗ୍ରୀଷ୍ମ ତାପ ଦାଉ ଜ୍ଵାଳା ଯେ ।

ସୌରରଶ୍ମି ଦାଉ ଦାଉ ହୁତାଶ ବର୍ଷେ କି ‌ସେହୁ 

ବନସ୍ତେ ବନାଗ୍ନି ଖରେ ମାଡି ଜାଳି ପୋଡିଦିଏ

କବି କି ଲେଖିବ ଆଉ ପୁରା ଭରା ଦୁଃଖ ଦାଉ

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଚିତ୍ର କଲମରେ ଆଙ୍କିଛି ସୁଜ୍ଞନୀ ନରେ ଯେ ।