ସନ୍ତାନ

ଏକଇର ବଳା   ବିଶିକେଶନ ସେ

ନୟନ ପିତୁଳି ଜାଣ

ଦଣ୍ଡେ ନଦେଖିଲେ ମନ ଯେ ଅଥୟ

ଶୁନ୍ୟେ ଝୁଲୁ ଥାଏ ମନ ।

ପୁତ୍ର ହେଉ କିବା ପୁତ୍ରୀ ହୋଇ ଥାଉ

ସଭିଏଁ ସମାନ ଅଟେ

ଏକ ତାରା ହେଲେ ଅନ୍ୟ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରମା

ବିଧି ଦିଏ ଭାଲ ପଟେ ।

କୁଳର ଦୀପକ  ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଲୋକ

ବାଢୁ ଥାଏ ଉଦ୍ଦୀପନା

ତାଙ୍କରି ପାଇଁ ତ  ବାର ଓଷା ବ୍ରତ

ସେ ପରା କୋଳ ଝୁଲଣା ।

ମା' ମା' ବୋଲି  ଡାକି ଦେଲେ ଥରେ

ପେଟ ଯାଉ ଥାଏ ପୁରି

ଅମୃତ ସମାନ    ସେ ମଧୁର ଡାକ

ତୁଛ ଲାଗେ ସ୍ବର୍ଗ ଶିରୀ ।

ଲକ୍ଷେ ପୂଣ୍ୟ ବଳେ ସନ୍ତାନ ଯେ ମିଳେ

ସର୍ବ ସୁଲକ୍ଷଣ ଯୋଗ 

କଟୁ ବଚନରେ  ବ୍ୟଥିତ ଯେ ନାରୀ

ବଂଧା ବୋଲି କର ତ୍ୟାଗ ।

ଏକ ପୁତ୍ର ପାଇଁ   ବ୍ରତ ଯେ ଅନେକ

ହୃଦୟରୁ କରେ ମା'

କୋଳକୁ ମଣ୍ଡିଲେ  ଆନନ୍ଦ ମୁଖର

ବୋଲେ ଦୀନକୃଷ୍ଣ ସାହା ।