ଏହି ସେ ମଣିଷ

ପୃଥିବୀ ଗଢ଼ୁଛି ସମ୍ପର୍କ ଏଇଠି

କାହିଁ ଚନ୍ଦ୍ର କାହିଁ ମଙ୍ଗଳ

ଜନମି ତା କୋଳେ ଜଳୁଛେ ହିଂସାରେ

ସ୍ବାର୍ଥ ଅସ୍ତ୍ର କରି ସକଳ ।

ଏହି ସେ ମଣିଷ ମଙ୍ଗଳରେ ଗଛ

ସୃଷ୍ଟି କଲା ବାୟୁ ମଣ୍ଡଳ

ସେହି ଏ ମଣିଷ ସ୍ଵାର୍ଥେ ହୋଇ ବଶ

ଘଡିକେ ପାଲଟେ ଚଣ୍ଡାଳ ।

ଭାତ୍ରୁଭାବ ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନର ମୋହ

ମଶାଣିରେ ଦେଇ କବର

ଅଢେଇ ଦିନକୁ ଖୋଜୁଛି ମଣିଷ

ସ୍ୱାର୍ଥକୁ କରିବ ସାକାର ।

ରକତରେ ବେଡ଼ି ପିନ୍ଧାଇ କୁରୁଳି

ଉଠଇ ହସର ଜୁଆର

ମିଛ ସତ କହି କେତେ ଦୋଷ ଦେଇ

ମନା କରିଦିଏ ଦୁଆର ।

ଶିକ୍ଷା ଦିକ୍ଷା କିବା ସଂସ୍କାରରେ ଅବା

କେଉଁଠି ରହିଲା କୋହଳ

ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଛି ପ୍ରଳାପ କରୁଛି

ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ହୁଏ ପାଗଳ ।

କିଏ ଦୃଢ଼ ମନା ଉତ୍ସର୍ଗିତ ସିନା

ମା ମାତୃଭୂମି ପାଦତଳ

ମାଆର ସମ୍ମାନ ଅଟେ ତାର ପ୍ରାଣ

କାହିଁ ଚନ୍ଦ୍ର କାହିଁ ମଙ୍ଗଳ ।

କିଏ ସେ ବୁଝୁନି କା ସୁଖ ଦେଖୁନି

ଭାବୁଛି ମନେ ସେ ଅମର

ଜୁଆର ନ ଥିବ ଭଟ୍ଟା ପଡ଼ିଯିବ

ଶୁଖି ଯିବ ସ୍ବାର୍ଥ ସାଗର ।

ସ୍ବାର୍ଥ ସାରଥୀ କରୁଥିବ ଯଦି

ଅଭିନୟ ହେବ ଯୁଗଳ

କରାଳ କାଳିମା ଘୋଟି ଯିବ ସିନା

ଘଡ଼ିକେ ଘୋଟିବ ଅନ୍ଧାର ।