ସଂଶୟ ସର୍ବରୀ

ବର୍ଷଣ ମୁଖର କାଳ ରାତ୍ରୀ

ବାହାରେ ତୁମ୍ଭି ତୋଫାନର ତାଣ୍ଡବ

ସୁ ସୁ ପବନ ତୁହାକୁ ତୁହା

ଭୀଷଣ ଗଦ୍ ଗଦିଆ ବର୍ଷା ଖାଣ୍ଡବ ।

ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦୁଛି ବର୍ଷାରାଣୀ

ମୁଣ୍ଡ ବାଡ଼େଇ କଣଭଙ୍ଗା କରକେଟ୍ 

ଛାତରେ ମାଲିକାଣୀ

ଆକାଶ ନୟନ୍ନ ଝରୁଛି ବରକୋଳିଆ

ଛାତିର ଫାଳିଆ କବାଟରେ

ବାଡେଇ ବେଧଡକ୍ ଧଡ଼ାସ୍‌ ସତସତିଆ ।

କମ୍ପନ ଭୂମୀକମ୍ପର ମଞ୍ଜ ଥରି ଯାଉଛି 

ପିଳେହି ପାଣି ସରବତ୍ 

ଠପ୍ ଠପ୍ ନିରତ ନିର୍ଗତ

ମୁକ୍ତା ବିନ୍ଦୁ ଅବିରତ

କଦମ୍ବ ଡେମ୍ଫ ସ୍ନେହ ପ୍ରତିହତ ।

ଛାତିରେ ଛନକା 

ବିଜୁଳିର ଆଖି ମିଟିକା ଅହମିକା

ଚମକି ପଡ଼ିଲି 

ଥୁ ଥୁ ଗୁଣ୍ଡିରେ ମନ୍ତୁରି ପକେଇଲି

ବଜ୍ର ଗମ୍ଭିର ଘଡ଼ଘଡ଼ି ଦମ୍ଭିକା ।

ଅନ୍ଧାର ରାତି ମାଡି ପଡୁଥାଏ

ଭୟରେ ଜଡ଼ସଡ 

ନିର୍ଜନ ଅନ୍ଧାରୀ ନିବାସ

ବିଦ୍ୟୁତ ବିଭ୍ରାଟ 

ବେଙ୍ଗ ମୁଡିଲେ ପରା ଗଏବ

ମାରି ଆଖି ଠାର 

ଇନଭାଟର ବି ମନା କରିଦେଲା

ଏତେ ଲମ୍ବା ରାତି

ଯୁ ନାହିଁ ତାର ଲଢିବାକୁ ଆଭାସ ।

ଦୁଃଖ ଦୁର୍ଦ୍ଧିନରେ ସଭିଏଁ ଫେରାର

ଏକା ଏକା କଛା ମାରି

ଛାତିରେ ଦମ୍ଭ ଭରି

ଡାକି ନରହରି ବିଶ୍ଵବିହାରୀ

ବାହାରେ ବର୍ଷା ଆହୁରି ବର୍ଷୁଥିଲା 

ସଂଶୟ ଶୟନ ଶର୍ବରୀ ।