ସଂଘର୍ଷମୟ ଜୀବନ

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଚଳେ ଜୀବନ ଜୀବିକା

କେଉଁଠି ତା ତୀବ୍ର ଗତି କେଉଁଠି ଯେ ଧକ୍କା 

କର୍ମମୟ ସଂସାରରେ ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ

ଜୀବନ ଯାନଟି ଚଳେ ନିତ୍ୟ ଅବିରତ ।

ଧିରେ ଧିରେ ବଳ ତାର ହେଉ ଥାଏ କ୍ଷୀଣ

ଯେସନେ ବିନା ଅର୍ଗଳେ ପହିଆର ସ୍ଥାନ ।

ଏହି ରୂପେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଜଞ୍ଜିରର ବେଡି

ମାୟାଜାଲ ପରି ଥାଏ ହାତ ପାଦେ ପଡି ।

ଭବିଷ୍ୟ ଚିନ୍ତା ନକରି କରି ଗଲି କର୍ମ

ଯେହ୍ନେ ମଧୁ ମାଛି ସଂଚେ ପର ପାଇଁ ଧନ ।

ଆପଣା ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସର୍ବେ ହୋଇ ବଶୀଭୂତ

ଏକ ଏକ କରି ମୋତେ କରି ଗଲେ ତ୍ୟକ୍ତ ।

ଯେଉଁ ହାତ ଦିନେ ସୁଖେ ବାଣ୍ଟୁ ଥିଲା ଅନ୍ନ

ବିନା ସାହାରାରେ ଆଜି କରେ ସେ କ୍ରନ୍ଦନ ।

ବିବେକ ଫାନ୍ଦରେ ପଡ଼ି ନବୋଲଇ ମୁଖେ

ରହି ଥାଏ ରହସ୍ୟରେ ମୋର ଘରେ ସୁଖେ ।

ଅବହେଳା କରି ଯଦି କିଏ ପାଏ ଶାନ୍ତି

ଈଶ୍ୱର କରନ୍ତୁ ତାର ବଢୁ ଥାଉ ଦୀପ୍ତି ।

ସଂଘର୍ଷମୟ ଜୀବନ ଶିକ୍ଷା ଦିଏ ଭରି

ପରିଚୟ କରାଏ ସେ ମିତ୍ରତା ବଇରି ।

ଦିବା ନିଶି ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ମୋ ଘରେ ବରଷି

ଶୀତ ତାପେ ଖୁସି ଦେଇ ଢାଳୁ ଥାନ୍ତି ଖୁସି ।

ସଂଘର୍ଷମୟ ଜୀବନେ ନାହିଁ ମୋର ଡର

ଦୁଃଖକୁ କରିଛି ମୁହିଁ ଗଳା ରତ୍ନ ହାର ।

ହୃଦୟ ଚଟାଣପରେ ଲେଖିଛି ମୁଁ ଗାଥା

କେହି ନଶୁଣନ୍ତୁ ପଛେ ଶୁଣେ ମୋ ବିଧାତା।