ସଙ୍ଗାତ କେଁନ

ପୀରତି ମହନୀ ନେ ଲୁକଲୁକାନୀ ନଚା

ପୀରତି ସଙ୍ଗାତ କେନ

ତମର ପାଏଦ ଶବଦ ଆଏଲେ

ନାଡୁର ମୁଡ଼େ ବାଳ ପାଁଲିଳା

ମଲା କୁକୁର ନେ ବଫୁ ଢୁକଲା

କିନ୍ଦରି ଗଲା ମୋର ଦଶଦିଗ ।

ହଳଦୀ ଚନ୍ଦନେ ସଜେଇ ହେଇ

ଗୁରା ମୁହୁ ନେ ଲାଲ ବିନ୍ଦିଆ

ଯେନ ସମିଆ ନେ ତମେ

ମଲ୍ଲୀ ଗଛ ର ମଲ୍ଲୀ ଫୁଲେ

ଫୁଲ ଗଜରା ବନେଇ କରି

ଖୁସା ନେ ଛେପନା ଖୁଛି

ଫୁକନଳା ଥି ଫୁକି ଫୁକି

କୁହୁଳୁଥିଲା କାଏଁ ପୀରତି ମହନୀ ।

ଛମ ଛମ ତମର ପାଞ୍ଜଳ ଧୂନ

ଗହ ଗହ କଅଁହରେ ଜଳୁଥିଲା ମନ

ଗଁ ଗଁ ହେଇ ମହକୁ ଥିଲା ଇ ସଂସାର

ମହରୀ ସୁରେ କଲଜା ଛନ ଛଣା

ପାଏନ ପବନେ ତମର ଧୂନ ।

ମନ ଡାଳଥି ସପନ ଚେରେ

ବିନ ପଏନକେ ଉଡଲା କାଏଁ

କି ସପନ ଏ

ନୁରା ନୁରା ଲାଗଲାନ ଶେମେଲ ଗୁଡା

ପୀରତି ଦୁଆର ଖୁଲବ କାଏଁ

ଆଇଜ କା ବି ଜଏନ ଦେଖଲେ

ଗୁଡ଼ାଟେ ମୁଇ ବନାତି କାଏଁ ।

ଦମ ଦମଲେ ଲିସାନ ବଜା

ଖନ ଖଜନୀ ତମର ହାତର ଚୁଡ଼ି

ଆର ପୀରତି ମହନୀ କେନ ପାଇମି

ମୟୁର ପଏଣଖେଁ ଡିଆଁ ଲାଗଲା

ଚୁରି ଗଲା କାଏଁ ପୀରତି ରସ

ପୀରତି ମହନୀ ନେ ଲୁକଲୁକାନୀ

ପୀରତି ସଙ୍ଗାତ କେନ ହୋ ।

ଖପ ଖପନା ଢୋଲ ର ଖପା

ଥମ ଥମ ତୋର ଅଣ୍ଟା ମଲକା

ହଦରି ଦେଲ କାଏଁ ସେ ପୀରତି ମହନୀ

କଅଁହର ମହକ ନି ଠାଁହଁରିଲା ଜାନନି

ପୀରତି ର ମହନୀ ନେ ଲୁକଲୁକାନୀ

ପୀରତି ସଙ୍ଗାତ କେନ ଗୋ ।