ସନ୍ଧ୍ୟା

ସନ୍ଧ୍ୟାଗୋ ତୁମେ ନଇଁ ଆସ ଯେବେ

    ଗୋଧୂଳି ଗାଲିଚା ପରେ,

ପଶ୍ଚିମଆକାଶେ ଜନ୍ମ ଯନ୍ତ୍ରଣାର

    ସତେକି ରକତ ଝରେ ।

ଧୀରେ ଉଇଁଆସେ ତୁମ ସାଥେ ସାଥେ

    ହସି ହସି ସନ୍ଧ୍ୟାତାରା,

ସିଏ କି ତୁମର ମଥାର ସିନ୍ଦୁର

    ସିମନ୍ତିନୀ ତୁମେ ପରା ।

ପକ୍ଷୀର କାକଳି ଶୁଭଇ ଆକାଶେ

    ଦଳ ଦଳ ନୀଡ ଫେରା,

ସତେକି ତୁମର ଝୀନ ଆବରଣ 

    ଚିତ୍ରିତ ରଙ୍ଗରେ ଭରା ।

ସୁନୀଳ ଆକାଶ ମ୍ଳାନ ଦିଶିଲାଣି

    ହଜିଯିବ ରଜନୀରେ,

ତା କଳା ଶାଢୀର କୋଟି ହୀରାବିନ୍ଦୁ

    ଜ୍ୟୋତିଭରେ ତୁମ ପରେ ।

ଅହ୍ୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ସଜ ହୋଇଲାଣି

    ଜାଳିବାକୁ ସଞ୍ଜବତୀ,

ତୁଳସୀ ପାଖରେ କହିଦିଅ ଥରେ 

    ହେଉ ସେ ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ ।

ଦିବସର ଅନ୍ତେ ରାତ୍ରି ନଆସୁଣୁ

    ଅଟ ସନ୍ଧି ବେଳା ତୁମେ,

ତୁମରି ପରଶେ ଦେବତା ମନ୍ଦିରେ

    ଶୁଭେ ଘଣ୍ଟଘଣ୍ଟି ପ୍ରେମେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ ତୁମେ ଚିର ଅନୁପମା

    କବିର ଲେଖନୀ ଗାଏ,

ତୁମ ସୁଶୀତଳ ଛୁଆଁରେ ମହକ

    ମନ ଆନମନା ହୁଏ ।