Library
Profile
ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ନଇଁ ଯାଏ
ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ନଇଁ ଯାଏ
ଦିନ ଭରିର ଥକ୍କାପଣ ମେଣ୍ଟାଇବା ପାଇଁ
ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନକୁ କିଛି ସମୟ ଆରାମ ଦେବା ପାଇଁ
ଶବ୍ଦର ବଗିଚାରୁ ଶବ୍ଦ ରୂପି ଫୁଲ ତୋଳି
ସେ ସବୁକୁ ଏକତ୍ର ଗୁନ୍ଥି ମାଳା କରିବା ପାଇଁ
ଶେଷରେ ସେ ସବୁକୁ ଆମୁଳ ଚୁଳ ଦେଖି ଖୁସି ହେବା ପାଇଁ
ମୋ ଶବ୍ଦ ମାଧ୍ୟମରେ ଇଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରେ
ଲୋକ ଗହଳିରୁ ମୁଁ ନିଜକୁ ଏକାନ୍ତ କରେ
ହଜିଯାଏ ମଜିଯାଏ ମୁଁ ମୋ ଶବ୍ଦ ସହରରେ
ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ନଇଁ ଯାଏ କବିତା ସହିତ
ମୋ ସମ୍ପର୍କଟା ନିବିଡ଼ ହୋଇ ଯାଏ
ମୋ ଶବ୍ଦ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ହୋଇ
କଳ୍ପନାକୁ ମୋ ରାଣୀ କରିଦିଏ
ଆମେ ଦୁହେଁ ହଜିଯାଉ ଏକ ଅଜଣା ସ୍ୱପ୍ନ ଭିତରେ
ଯୋଉଠ
ି କେବଳ ମୁଁ ଆଉ ସେ ରହୁ
ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ନଇଁ ଯାଏ
ମୁଁ କବିରୁ ପ୍ରେମିକଟିଏ ହୋଇ ଯାଏ
କେତେ ବେଳେ ନେତା ପ୍ରଜା ଆଉ ଅଲୋଡ଼ା
ନିରବତା ଭିତରେ ବୁଡିଯାଇଥିବା ଆକାଶ
ପାଲଟି ପ୍ରେମ ନିବେଦନ କରେ ପୃଥିବୀ ପାଖରେ
ସତରେ.......!
ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେବେ ନଇଁ ଯାଏ
ମୁଁ କେତେ ବେଳେ କଣ ହୋଇ ଯାଏ
ଜାଣିପାରେନା...କିନ୍ତୁ ଏତିକି ମନେ ଥାଏ
ମୁଁ ଜଣେ ଶବ୍ଦ ସୌଦାଗର ଶବ୍ଦ କଳାକାର
ଯିଏ ଶବ୍ଦ କୁ ନେଇ ଅନେକ କଳା ଦେଖାଇ ପାରେ
ଠିକ ସେମିତି ଯେମିତି ସର୍କସରେ ସର୍କସ ବାଲା ଦେଖାଏ
ସେମିତି ମୋ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ କଳା ସୃଷ୍ଟି କରେ ।
