ସମୟକୁ ପ୍ରଶ୍ନ ......

ହେ ସମୟ ,ଟିକେ ଶୁଣିବ

ମନେ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର କି ଦେବ?

ଯେବେ କେବେ ରହେ କାହା ଅପେକ୍ଷାରେ ,

ରାଗ ଲାଗେ ଭାବି ତୁମ ବେଗ ଶୀଥିଳତାରେ ,

ପିଲାଦିନ ପଢିବା ଅବା ଶ୍ରେଣୀ ଶେଷ ହେବାରେ ,

ଖେଳ କୁଦ ଅବା କିଛି ବନ୍ଧୁ ସଙ୍ଗ ଅପେକ୍ଷାରେ ,

 ଯୁବା ବେଳେ କେବେ କର୍ମ ଓ ଜୀବିକା ଅନ୍ୱେଷଣରେ ,

କେବେ କେବେ ଏହା ପାଇଁ ଲମ୍ବା ଧାଡି ସାକ୍ଷାତକାରରେ ,

କର୍ମ ପଥେ କେବେ ପୁଣି ଯାତ୍ରା କାଳେ,

ଯେବେ ଅପେକ୍ଷା କରେ ବିନା ଅଜ୍ଞାତ ବିଳମ୍ବରେ ,

ହେ ସମୟ ,ଏ ତୁମ ଶୀଥିଳତା ,

କିମ୍ବା ଅଟେ ମନର ବ୍ୟାକୁଳତା?

ବାଲ୍ୟାବସ୍ତେ ପ୍ରାତ କାଳେ

ଶଯ୍ୟା ତ୍ୟାଗ ବେଳେ ,

ବିଦ୍ୟାଳୟେ ବାର୍ଷିକ ପରୀକ୍ଷା କାଳେ,

ପୁଣି ଯେବେ ଆସେ ଶେଷ ବର୍ଷ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ,

ବନ୍ଧୁ ସଙ୍ଗେ ବିଛିନ୍ନତା ର ଆକୁଳତା ବେଳେ ,

ବିଦ୍ୟାଳୟର ଆବଦ୍ଧତା ରୁ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ ସ୍ଵାତନ୍ତ୍ରତାରେ,

ଛାତ୍ର ଜୀବନରୁ ବିଦାୟର ବେଳେ ,

ହେ ସମୟ ,ଲାଗେ ବଡ ରାଗ ତୁମ ଗତି ର କ୍ଷିପ୍ରତାରେ,

ତୁମେ କୁହ ମନ କାହିଁ ଭରେ ଏହି ଆବେଗରେ ?

.

ଯୁବାବସ୍ତେ କେବେ କାର୍ଯ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ,

କେବେ ପୁଣି ମନ ଲାଖି ସାଥି ର ଅପେକ୍ଷାରେ ,

କେବେ ଯେବେ ମଧୁର ପ୍ରୀତି ସାଉଁଟି ରଖିବାରେ ,

ପୁଣି ଯେବେ ଜୀବନେ ଲାଗେ ସଂସାର ଗଢିବାରେ ,

କେତେ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି ନାଚେ ମନ ଆନନ୍ଦରେ ,

ହେ ସମୟ ,କେବେ ତୁମେ ଶିଥିଳ ତ କେବେ କ୍ଷିପ୍ର ଗତିରେ ,

ବୁଝି ବି ଅବୁଝା କି ଏ ମନ ଭଗ୍ନ ତୁମ ଆକ୍ଷେପରେ ?

ପ୍ରୌଢ ଅବସ୍ଥା ରେ ସଂସାର ମଧ୍ୟରେ ,

ପିତା ମାତା ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ସାଙ୍ଗରେ ,

ଦେଖିଥିବା ସ୍ବପ୍ନ ସାକାର ହେବାର ବେଳେ ,

ଲାଗେ ଯେବେ ସୁଖର ବେଳ ଆସିଛି ରେ ,

ନିଷ୍ଠୁର ତୁମେ କେବେ ନେଇ ଯାଅ କିଛିଙ୍କୁ ବହୁ ଦୂରେ ,

କେବେ ପୁଣି ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧ ସୁଖର ସ୍ରୋତରେ ,

ଲାଗେ କେବେ ଏକା ଏକା ଏ ସାରା ଦୁନିଆରେ ,

ଆଶା ନଈ ବଢି ଚାଲେ ସବୁ କିଛି ସାଉଁଟିବାରେ ,

ହେ ସମୟ ,ତୁମେ କିନ୍ତୁ ବଢି ଚାଲ ରହେ ମନ ଅପେକ୍ଷାରେ,

କୁହ ତୁମେ କେମିତି କେତେ ଅବା ରହିବି ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ?