ସମୟ(ଆତ୍ମନେପଦୀ)

ମହାମାରୀ ବିଭୀଷିକା 

ରୋଗ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ,

ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା ଆଜୀବିକା 

ବିପନ୍ନ ସମସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ର,

ବଢିଚାଲେ ମଣିଷର ରାକ୍ଷସ ପ୍ରବୃତ୍ତି

ମଣିଷ ମନ ଭିତରେ ଅସୀମିତ

ଅର୍ଥ ଆଉ କ୍ଷମତାର ଅହଂ,

ପାରୁଛ ତ କାନ ଡ଼େରି ମନ ଦେଇ ଶୁଣ,

ସବୁଆଡେ ଗୁଞ୍ଜେ ଆର୍ତ୍ତନାଦ

ଛଟପଟ ପ୍ରାଣ ।

ମୁଁ ସମୟ ମହାକାଳ

ପାପ ପଙ୍କେ ବୁଡ଼ି ବୁଡି ଯାଉଅଛି

ମୋ ସବୁ ଚକ ଅଖ,

କପଟ କୂଟୀଳ ଚକ୍ରେ ମୋ ଅଧ୍ୟାୟ

କଳଙ୍କିତ ମ୍ଳେଚ୍ଛ ତତ୍ତ୍ୱ ଗ୍ରସ୍ତ,

କୁହ ମୋ ସନ୍ତାନଗଣ !

କେମିତି ବୋହିବି ବୋଝ

ବଞ୍ଚାଇ ରଖି ପାରିବି ସତ୍ୟ ଶିବ

ଜୀବନ ଭବିଷ୍ୟ ।

ସବୁ କିଛି ନୁହେଁ ବର୍ତ୍ତମାନ

ଜଡ଼ ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ଯାହା ଆଜି

ଅଛି ଦୃଶ୍ୟମାନ,

ରହିଛି ଅତୀତ ମୂଳ ଅଛି ପୁଣି

ଭବିଷ୍ୟ ପ୍ରମାଣ,

ସୀମା ତୁମ କର ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ;

ଅବିଚାରେ ତୁମେ କଲେ ଅତ୍ୟାଚାର

ଏ ପୃଥିବୀ ପ୍ରକୃତି ପ୍ରକୋପେ

ହେବ ଧ୍ୱଂସ ମହା ବିସ୍ଫୋରଣ,

ଠକିଦେଲେ ମୋତେ ଅବା

ଅନ୍ୟକୁ ଯାହାକୁ

ଠକିଯିବ ନିଜେ,

ବେଳ ଥାଉଁ ହୁଅ ସଚେତନ,

ଉତ୍ତରଦାୟାଦ ପାଇଁ ଉତ୍ତର ଦାୟିତ୍ୱ ଲୋଡ଼ା

ସ୍ୱକର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ଅନୁପାଳ ଆତ୍ମ ସଂଯମତା

 ନିଷ୍ଠାବାନ ହୁଅ ଆୟୁଷ୍ମାନ ।