ସମୁଦ୍ର

ସିଏ ହିଁ ତ ମହୀର ମହାରାଜ, ସାଗର ବା ବିରାଟ ସମୁଦ୍ର

ତାର ଅନ୍ତହୀନ ଗର୍ଜନ ଅସରନ୍ତି ଅଗଣିତ ଲହଡ଼ିର ନୃତ୍ଯ, 

ଅଭୟ ସେ ନିର୍ଭୟ ସେ ସୀମାହୀନ ଜଳର ଶରୀର ସେ

ମାନେନି ସେ କାହା ଆଦେଶ, ମଣିଷ ତ ତାର କେବଳ ଭୃତ୍ୟ... (୧) 

ଆବୋରି ନିଏ ସେ ନଦୀର ଦୁଃଖ ଜଞ୍ଜାଳ ଓ କଣ୍ଟା ଉପାଦାନ

ତା' ବକ୍ଷରେ ତରୁଣର ଉଦ୍ଦାମତା ଓ ଶିଶୁର ଚପଳତା ନାଚୁଥାଏ, 

ଆଲିଙ୍ଗନ କରେ ସେ ସର୍ବଧର୍ମର ମଣିଷକୁ ଭିଜାଇ ଲୁଣିଜଳେ

ତା' ସୁଖର ଘର ନିର୍ମିତ ସୁନୀଳ ରଙ୍ଗେ ସେ ଦୁଃଖ ଲୁଚାଏ.. (୨)