ସ୍ମୃତିର କୁସୁମ

ଲିଭି ଗଲା ସତେ ଉତ୍କଳ ନଭରୁ

ଉଜ୍ଜଳ ତାରକା ଜ୍ୟୋତି

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାରେ ଯେସନେ

ଆଚ୍ଛାଦିତ ତମ ରାତି ।

ମନୋଜ ଦାସଙ୍କ ଅକାଳ ବିୟୋଗ

ଶୁଣି ହୃଦ ମର୍ମାହତ

ଆଉ କି ପାଇବୁ ଏପରି ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କୁ

ଏହା ତ ହେବ କଳ୍ପିତ ।

କେତେ ଉପନ୍ୟାସ କେତେ କେତେ ଗଳ୍ପ

ତାଙ୍କର ଯେ ଅବଦାନ

ଡକ୍ଟରେଟ ପରି ଉଚ୍ଚ ଉପାଧିରେ

କଲେ ସେ ଶିର ମଣ୍ଡନ ।

ଓଡ଼ିଶା ମାଟିର ଗର୍ବ ଗୌରବ

ହସ୍ତରେ ପଦ୍ମ ଭୂଷଣ

ଉଜ୍ଜୀବିତ ରହି କେତେ କବି ପ୍ରାଣେ

ଛାଡିଲେ ଅଲିଭା ଚିହ୍ନ ।

ଶୋକାତୁର ମନ ଅଶ୍ରୁଳ ନୟନ

ଭାଷା ଆଜି ସ୍ଫୁରେ ନାହିଁ

ମ୍ରିୟମାଣ ହୃଦେ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ତୋଳେ

କୁସୁମିତ ପଥ ପାଇଁ ।

କବି ରାଇଜରେ ସମ୍ମାନିତ ହୋଇ

ରହିବ ତାରକା ପରି

ଯୁଗ ଅନ୍ତ ଯାଏ ତୁମେ ରହି ଥାଅ

ଜନ ଗଣ ପ୍ରାଣ ଧରି ।

ଏହି ଦେହ ଯାଉ ଶ୍ମଶାନ ମାଟିକୁ

ଦେଉ ଥାଅ ଆଶୀର୍ବାଦ

ଜଗତ ହିତରେ ଲାଗୁ ଏ ଜୀବନ

ଅବାଟେ ନପଡୁ ପାଦ ।