ସ୍ମୃତି

ଅମୂଲ୍ୟ ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ସବୁ

ବହିଯାଏ ସମୟର ମୃଦୁ ମଳୟରେ

ରହିଯାଏ କିଛି କିନ୍ତୁ

ଅଭୁଲା ଅଲିଭା ହୋଇ ।

 

ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ମିଥ୍ୟା ସମ୍ପର୍କର 

ବନ୍ଧୁତାର ଛଳନାରେ

ଛାପିହୋଇ ରହିଥିବା 

ଅନୁଭୂତି ସବୁ

ଉଡିଯାଏ ପ୍ରହେଳିକା ସାଜି

ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋଧୂଳି ସଦୃଶ ।

 

ହୋଇଯାଏ ମଣିଷଟି 

ସୁଖେ ଆତ୍ମହରା,

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ କିନ୍ତୁ ତାହା 

କାଚର ଆଇନା ପରି

ସତ୍ୟ ଅବଗତେ ।

 

ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ ମାରି ଭାବେ

ଭୁଲଥିଲା, ବନ୍ଧୁତାର ଆବରଣ

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ପରି ,

ସେଇ କ୍ଷତାକ୍ତ ମନର

ସ୍ନେହ, କରୁଣା ମମତା ।

 

ମନେପଡେ ଏକ ପୁରୁଣା କାବ୍ୟାଂଶ

“ ସ୍ମୃତି ଏକ ଜହ୍ନ ରାତି ”

ସମ୍ପର୍କର ଶସ୍ତା ସଫଳତା

ଲିଭିଯାଏ ସତେ ଯେହ୍ନେ ଲୁଚିଯାଏ ଜହ୍ନ

କୃଷ୍ଣକାୟ ବାଦଲ ପ୍ରକୋପେ ।

 

ରୋମାଞ୍ଚିତ କିଛି ସ୍ମୃତି କରେ ଆହ୍ଲାଦିତ

ବନିଯାଏ ସାହାରା ସେ ବାକି ଜୀବନର,

କିଛି କିନ୍ତୁ ଦିଏ ଦୁଃଖ

ମନଟାକୁ କରେ ବିକଳାଙ୍ଗ 

ଥାଏ ସେଠି ଆଶା, ପ୍ରତିଶୃତି ।

 

ଅତୀତର ଅନୁରାଗ ଭରା

ସମ୍ପର୍କର ଖିଅ

ହୁଏ ଏବେ

ଅବିଶ୍ୱାସେ ଡହଳ ବିକଳ ,

ସଂସାରରେ ଚାଲିଛି କେବଳ

ମୂଲଚାଲ ,

ଫେଡାଣ ଗୁଣନ

ଦେବା ନେବାର ହିସାବ ।