ପ୍ରେମ

ପ୍ରେମ କାଳେ ସୁନ୍ଦର ସତ୍ୟ ଆଉ ଶିବ

ପ୍ରେମିକ ଓ ପ୍ରେମିକା ଯେ 

ନଦୀ ଦୁଇ ଧାର 

ନୀଳ ଆକାଶର ନୀଳିମାକୁ ଚାହିଁ

ପ୍ରେମଭରା ସ୍ୱପ୍ନ ନେଇ 

ଗତି ତାଙ୍କ କଣ୍ଟକିତ ପଥ ପ୍ରାନ୍ତ

ମସୃଣ ଗତି ପଥେ ଅମାପ ସାହସେ ।

 

ଖସିଗଲେ ରକ୍ଷା ନାହିଁ

ବଦଳି ଯିବ ନିଶ୍ଚିତ

ଗତି ପଥ ଜୀବନ ଜୀବିକା ।

 

ଚକ୍ଷୁପଟେ ଥିଲେ 

ଚଷମାଟା ଯୌବନର

ପ୍ରେମିକଟି ଲାଗଇ ସୁନ୍ଦର

କୃଷ୍ଣଚୁଡା ପରି ।

 

କୃଷ୍ଣକାୟ ମେଘ ପରି

ଗର୍ଜନରେ ଭୟଭୀତ

ଦଲକାଏ ପବନରେ

ଉଭେଇ ଯାଏ ପ୍ରେମିକ ଦୂର ଦିଗନ୍ତକୁ ।

 

ଯୁକ୍ତି ବାଢେ

କ୍ଷଣକାଳ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ

ମନ ଭରିଯାଏ ସିନା

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଯେ ନୁହେଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ 

କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ମୃଗତୃଷ୍ଣା

ମେଣ୍ଟାଇ ପାରେନି ତୃଷା

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଲୋଡା ସିନା 

 ମନର ସ୍ଥାୟୀତ୍ୱ ।