କ୍ରୋଧର ନିଆଁ

ଜଳିଗଲେ ବସ୍ତୁଟିଏ 

ଛାଡିଯାଏ ଅଙ୍ଗାର ବା ପାଉଁଶର ସ୍ତୁପ

ପ୍ରହେଳିକା ସୃଷ୍ଟି କରେ ଧୂଆଁର ବଳୟ

ଉତ୍ତାପ ତା ଦିଗନ୍ତ ପ୍ରସାରି।

ଛୋଟ ଚିଙ୍ଗାରିଟେ

କରେ ଭସ୍ମୀଭୂତ ଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା

ନୁହେଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ 

ଭାଙ୍ଗି ହୁଏ ଚୁରମାର୍

ହେଲେ ପ୍ରକାଶିତ

ନିଜ ରୂପେ ସେ କ୍ରୋଧର ନିଆଁ।

ତା ଉତ୍ତାପ ଅବା କେବେ ନହୁଏ ପ୍ରକାଶ

କେବେ ସଦ୍ୟ ଅଗ୍ନେୟର ଲାଭା

ଜାଳି ପୋଡ଼ି ଅକ୍ଷୟ ତୂଣୀର

ନିରସ୍ତ୍ର କରଇ 

ହୁଏ ପରାଜିତ ସେ ଅଜୟ ବୀର।

ଜୀବନର ସବୁ ସୁଖ

ସବୁ ଅଙ୍ଗୀକାର

ଛାଡି ଯାଏ ପଶ୍ଚାତାପ ଆଉ ଅବଶୋଶ

ବୁଝିଛି ସେ ଅନଳର ତାପ

ବାହାରିଛି ଥରେ ଯିଏ ହୋଇ ଅର୍ଦ୍ଧ ଦଗ୍ଧ।