ସ୍ମୃତି

ଆଖି ଖୋଜୁଥିଲା

   କାହାକୁ କେଜାଣି

     ଦୁନିଆର ଗହଳିରେ ।

ତାଳୁରୁ ତଳିପା

   ଝୁରୁଥିଲା ତାକୁ

     ବ୍ୟାକୁଳରେ ନୀରବରେ ।

ଥରୁଟିଏ ଖାଲି

   ଦେଖିବା ପାଇଁ କି

     ମନ କରୁଥିଲା ଅଳି ।

ବିରହରେ ତାର

  ହୃଦୟ ପଞ୍ଜର

    ଯାଉଥିଲା ସବୁ ଜଳି ।

ମୁଁ ତ ଭୁଲିନାହିଁ

   ତା ସାଥେ ସମ୍ପର୍କ

     କେମିତି ଭୁଲିଲା ମତେ ।

ଅଳପ କଥାରେ

   ଅଳପ ବ୍ୟଥାରେ

    ଦୁରେଇ ଗଲା ସେ ସତେ ।

ମନ ଚାଁହୁଥିଲା

   ଛୁଇଯିବା ପାଇଁ

     ତା ଦେହର ମିଠା ବାସ୍ନା ।

ଆଖି ଖୋଜୁଥିଲା

   ଦେଖିବାକୁ ତାକୁ

      ଭରିଯିଵା ଯାଏ ତୃଷ୍ଣା ।

ଓଠ ଖୋଜୁଥିଲା

  ତା ଓଠ ହସକୁ

    ନିଜ ଦେହେ ଭରିବାକୁ ।

ସତରେ ନହେଉ

   ସପନ ବୋଇତେ

     ଜୋଛନାରେ ଭିଜିବାକୁ ।

ହଜେଇ ଦେଇନି

   ହଜି ସେ ଯାଇନି

     ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ଅଛି ।

ତା ପ୍ରଦତ୍ତ ସବୁ

  ପ୍ରୀତିର କୁସୁମ

    ଯତନରେ ସାଇତିଛି ।

ଛାଇ ହୋଇ ସଦା

  ମୋ ସାଥିରେ ଅଛି

    ଅତୀତର ସବୁ ସ୍ମୃତି ।

କେତେ ରାଗ ରୁଷା

   ମାନ ଅଭିମାନ

    ପ୍ରଣୟର ମଧୁଗୀତି ।

କେବେ ଝରେ ଲୁହ

   ବ୍ୟାକୁଳ ଅନ୍ତରେ

     ଦୀର୍ଘାଶ୍ୱାସ ତାର ସାକ୍ଷୀ ।

ଅନୁଭବେ ପୁଣି

  ମଧୁଝରା ସ୍ପର୍ଶ

    ତା ପ୍ରଣୟ ଦେହେ ମାଖି ।

ନୈଶ୍ୱର ଶାଶ୍ୱତ

   ପବିତ୍ର ସମ୍ପର୍କ

    ହୃଦୟ ବନ୍ଧନ ସିଏ ।

ପ୍ରାପ୍ତି ଅପ୍ରାପ୍ତିର

   ନାହିଁ ଅବଶୋଷ

     ଯାହା ପାଇଁ ଗଢ଼ା ଯିଏ ।