ସମର୍ପଣ

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିର' ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଷ୍ଟି

      ଭବରଙ୍ଗ ମହୀ ତଳେ

ତ୍ରିଦେଵ ଜ୍ଯୋତିର ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଜ୍ଯୋତିଷ୍କ

      ପୂଜା ତବ ପାଦ ତଳେ ।

ହେ ଯୁଗ ପୁରୁଷ ଜ୍ଞାନର ପ୍ରକାଶ

      ଦ୍ବିତୀୟ ଈଶ୍ବର ଗୁରୁ

ମାଟି ଜଗତର ଅବୋଧ ସନ୍ତାନ

      କୋଟି ନମସ୍କାର କରୁ ।

କେଉଁ ଜ୍ଞାନ ବଳେ ପୂଜିବୁ ଗୁରୁ ହେ

      ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଯିଏ

କେଉଁ ଫୁଲ ଦେଇ ଗୁନ୍ଥିବୁ ମାଳ ଯେ

      ପବିତ୍ର କମଳ ସିଏ ।

କେଉଁ ଦୀପ ଜାଳି ତାଙ୍କୁ ବନ୍ଦେଇବୁ

      ଜ୍ଯୋତିର ଆଧାର ବିନ୍ଦୁ

କିବା ଉପହାରେ ତୋଷିବୁ ତାହାଙ୍କୁ

       ଉପହାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ସିନ୍ଧୁ ।

କେଉଁ ଧୂପ ବାସେ ମୋହିବୁ ତମକୁ

        ହେ ସର୍ବ ବାସର ଦେହୀ

କେଉଁ ମନ୍ତ୍ର ବଳେ ଡାକିବୁ ଗୁରୁ ହେ

        ତମେ ସର୍ବ ମନ୍ତ୍ର ଗ୍ରାହୀ ।

ଆତ୍ମା ଫୁଲ ଦେଇ ପୂଜୁଛୁ ଗୁରୁ ହେ

        ସ୍ନେହଶୀଳ ନିଅ ତୋଳି

ଧୂପ ହୋଇ ଜଳି' ସୁଗନ୍ଧ ବାଣ୍ଟି ବି

         ଆଶିଷ ଦିଅ ହେ ଢାଳି ।

ଆଖିର ଲୁହରେ ପାଦ ଧୋଇଦେବି 

         ବଢାଅ ପୟର ତବ

ଭକତି ପ୍ରଣତି' ଦେଲି ଉପହାର

        ସାଇତି ରଖିବ ଦେବ ।

ଧନ ମାନ ଜନ ମିଛ ଅଭିମାନ

        ଅରପିଲି ତବ ପାଦେ

ନିଜକୁ ସମର୍ପି ଦେଇଛି ପୂଜ୍ୟ ହେ

        ଆଦରି ନିଅ ହେ ଶ୍ରଦ୍ଧେ ।

ଜନନୀ ଜନକ ମୋର ଆଦ୍ଯ ଗୁରୁ

        ଲେଖିଛନ୍ତି ଭାଗ୍ଯ ରେଖା

ତାଙ୍କ ଆଶିଷରେ ପ୍ରଜ୍ବଳିତ ରହୁ

       ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଜୀବନ ଶିଖା ।