ସମ୍ମୋହନ

ହୃଦୟର ଦ୍ବାରେ କରାଘାତ କା'ର 

ବାରମ୍ବାର ଧ୍ୟାନ ଭାଜେ 

ମନର ଗବାକ୍ଷେ ଉଙ୍କିମାରେ ଆତ୍ମା 

ପ୍ରିୟବାନ୍ଧବ ହେଲେକି ବିଜେ 

ଶୁଭୁଛି ଶ୍ରୁତିକୁ ସେ ମୃଦୁ ପାଦଶବ୍ଦ 

ଛନ୍ଦତୋଳା ମନ୍ଦ ଚାଲି 

ସରଗରଚାନ୍ଦ ପଡିଲେ କି ଖସି -

ନା-ଭ୍ରମ ତୋଳେ ଚୋରାବାଲି ।

କିଆଫୁଲିଆ ଏ ଫୁଲେଇ ରାତିଟା 

ଭିଏଇଛି କି ପ୍ରବଂଧ !

ଭୁରୁଭୁରୁ ଗଂଧ ଲେପିହୁଏ ଅଂଗେ

 ସତେ ସେ ଅଂଗ ଚଂଦନଗଂଧ 

ବିଜୁଳି ର ଛଟା ଖେଳିଗଲା ଅବା 

ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ରଂଗାଧରେ 

ଉଦାସୀ ପ୍ରାଣ ମୋ ଗାଧୋଇ ପଡିଲା 

ଆଉଟା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଝରେ ।

ଉଛୁଳିଲା ଆଖି ଛଳଛଳ ପ୍ରୀତି 

ଓଷ୍ଠ କଂପେ ଘନ ଘନ 

ସେ ପାଦପଦ୍ମରେ ଏ ଅବଶ ଶରୀର 

ମାଗୁଛି କି ସମର୍ପଣ 

ତୋଳିନେଲେ ବୋଧେ ବିଶାଳ ବକ୍ଷରେ

 ଯେସନେ ତୁଳସୀଦଳ 

ଝର ଝର ଝର ଝରି ପଡେ ଅଶ୍ରୁ 

ତର୍ପଣେ କି ଗଂଗା ଜଳ  ।

ସ୍ବପ୍ନ କି ବାସ୍ତବ ବାରି ହେଉନାହିଁ 

ସମ୍ମୋହନେ ତନୁ ଲୀନ 

ସଂଗମରେ ଅଂଗ ପାପକାତି 

ଛାଡି ଲଭୁଛି ଯେମିତି ପୁଣ୍ୟ ।