ସଖା-୪

ଫୁଲକୁ ଆପଣାଇ ଥିଲି 

ସେ ଦେଲା କଣ୍ଟାର ଆଘାତ 

ଭଲପାଇଲି ଜହ୍ନକୁ 

ସେ ନିଜକୁ ଛୁପାଇ ରଖିଲା

ଅମାବାସ୍ୟାରେ,

ଭାବିଥିଲି ହଜିଯିବି ସାଗରରେ 

ହେଲେ ସେ ଲେଉଟାଇ ଦେଲା କଡ଼ l

ବିଶ୍ୱାସରେ ଆପଣାଇ ଥିବା ଅନ୍ଧଲଉଡ଼ି 

ବାରମ୍ବାର ହଜାଇଲି ମଝି ରାସ୍ତାଟାରେ 

ଭାବିଥିଲି ଯିଏ ସାହା ହେବ,

ସେ ପାଲଟି ଗଲା ମୋ 

ଅସହାୟତାର ସ୍ୱର l

ଏବେ ତୁ ଆସିଛୁ 

ସମସ୍ତଙ୍କର ପରି କଥା ଦେଉଛୁ

ସତ କହ, ସତ କହ,

ତୁ ଆଉ ଫେରାଇ ଦେବୁନି ତ 

ମୋ ଭଲ ପାଇବା ସାଗର ପରି 

କି ଦେବୁନି କଣ୍ଟାର ଆଘାତ 

ଅବା ସାଜିବୁନି ଅମାବାସ୍ୟାର ଚନ୍ଦ୍ର l

କଥା ଦେ ସଖା 

ତୁ କେବଳ ମୋର ଆଉ ମୋର 

ମୋତେ ଛୁପାଇ ରଖିବୁ ତୋରି ଭିତରେ 

ଚିର ସମୟ , ଅନନ୍ତ କାଳ l