ନୀଳମାଧବ

ନୀଳମାଧବ, 

ତୁ ତ ଅବୁଝାଟାଏ 

ସବୁ ଜାଣି ବି କିଛି ନଜାଣିଲା ପରି 

ଅଭିନୟ କରୁ 

ଯିଏ ଥରେ ସ୍ନେହରେ ଡ଼ାକେ 

ସବୁକିଛି ଭୁଲି ଯାଇ 

ତୁ ଚାଲିଯାଉ ତାରି ନିକଟେ 

ଯେମିତିକି ଚାଲି ଯାଇଥିଲୁ 

ଗୁଣ୍ଡିଚା ରାଣୀଙ୍କ ପାଶେ 

ବିଦ୍ୟାପତି ସାଥେ ।

ଦୁନିଆ ଆଗରେ ତୋତେ ଦେଖାଇବାକୁ 

ମୋତେ ଭାରି ଭୟ ଲାଗେ 

ଭୟଲାଗେ କାଳେ 

ପୁଣି କିଏ ବିଦ୍ୟାପତି ସାଜି 

କାହିଁ ଚୋରାଇ ନେବନି ତ 

ମୋ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଦେଇ 

ନିଜର କରି ଦେବନି ତ ତୋତେ ।  

ନୀଳମାଧବ! 

ତୁ ଦିନେ ଠକିଥିଲୁ ମୋତେ 

ଏବେ ମୁଁ ତୋତେ ରଖିବି 

ମୋ ଆଖି ଶାମୁକାରେ 

ସଂସ୍ଥାପିବି

ମୋ ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ 

ମୋ ଛଡ଼ା ଯେମିତି ତୋତେ 

ନ ଦେଖିବେ କେହି 

ପୂଜା କରିବି ନିତି ସକାଳ ସଞ୍ଜେ 

ଅତି ସଂଗୋପନେ 

ସର୍ମପିବି ତନ,ମନ,ଧନ

ସବୁ ତୋରି ଚରଣେ  ।

ନୀଳମାଧବ! 

ବନ୍ଦୀ କରିବି ତୋତେ 

ମୋ ମନ କୋଲପେ... ।