ସ୍ଵୀକାରୋକ୍ତି

କିଛି ବି ତ ଫରକ୍ ପଡି ନ ଥିଲା

ସବୁକିଛି ସେମିତି ହିଁ ଚାଲିଥିଲା ।

ନା ସୂର୍ଯ୍ୟର କିରଣ ନା ଜହ୍ନର ଜୋସ୍ତ୍ନା

ନା ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଅବା ଶୀତ ବର୍ଷାର ସମ୍ଭାବନା ।

ନା ଆଶା ନା ନିରାଶାର ସ୍ପର୍ଶ

ନା ପ୍ରାପ୍ତି ନା ଅପ୍ରାପ୍ତିର ନିଷ୍କର୍ଷ ।

ନା ସୁଖ ନା ଦୁଃଖର ଅନୁଭବ

ନା ସମ୍ପତ୍ତି ନା ବିପତ୍ତିର ପ୍ରଭାବ ।

ନା ତନ୍ଦ୍ରା ନା ଆଳସ୍ୟର ସମ୍ଭାର

ନା କ୍ଷୁଧା ନା ତୃଷ୍ନାର ଉପଚାର ।

ନା ରାତ୍ରୀ ନା ଦିବସ ଯାତ୍ରାର

ନା ପ୍ରେମ ନା ବିରହ ବେଦନାର ।

ନା ଜୀବନର ନା ମୃତ୍ୟୁ ତାଣ୍ଡବର

ନା ରୋଗ ନା ଶୋକ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ।

ନା କେଉଁ ମିତ୍ର ଅବା କେଉଁ ଶତ୍ରୁର

ନା କେଉଁ ପର ନା କେଉଁ ଆପଣାର ।

ଫରକ୍ ପଡି ନ ଥିଲା କେଉଁ ସ୍ୱପ୍ନର

ନା କେଉଁ ଶୀତଳ ନା ଉତ୍ତପ୍ତ ବସ୍ତୁର ।

ଅବା କେଉଁ ନଦୀ ସାଗର ନା ଶିଳାର

କେଉଁ କ୍ରୋଧ ନା କାରୁଣ୍ୟ ମମତାର ।

ଫରକ୍ ଦେଖା ଯାଇ ନ ଥିଲା ଯେ କାହାର

ନା କେବେ ତୋର କେଉଁ ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟାର ।

ତେବେ କହ କାହା ପାଇଁ ମୋ ଯାତ୍ରା ରୁହନ୍ତା

ପାଦ ମୋ ଆଗକୁ ବଢୁ ବଢୁ ଫେରି ଆସନ୍ତା ।

ଏକ କ୍ଷଣ ଦୂରେଇ ଭାବିଲି କିଛି କାଳେ ଅଟକିଯିବ

କିଛି ହେଲେ ତ ମୋ ପାଇଁ କ୍ଷଣେ ମାତ୍ର ବଦଳିଯିବ ।

କିନ୍ତୁ ବିଚଳିତ ହେଲି ଅବିଚଳିତ ଧାରାକୁ ଦେଖି

ନିଜ ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣମାତ୍ରାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରେଖି ।

ଆଉ ଅତିରିକ୍ତ ହୋଇ ଭଲା ରୁହନ୍ତି କିପରି ।

ତେଣୁ ମୃତବତ୍ ସ୍ଥାଣୁ ହୋଇଗଲି ପ୍ରସ୍ତର ପରି ।