ସିଧାକଥା ୨

ଜନମରୁ ପାଞ୍ଚ ବରଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଭିଙ୍କର ଥିଲି ଗେହ୍ଲା,

ଛଅ ବରଷରୁ ତାଡ଼ନା ପାଇଲି କହିଲେ ମୋତେ ଚଗଲା ।

ଦଶ ବରଷରୁ ପନ୍ଦର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୋୖଗଣ୍ଡ ବୟସ ପିଲା,

ସାଙ୍ଗ-ସାଥି ମେଳେ ବୁଝିଲି ଦୁନିଆ ମଥା ହେଲା ଢିଲା-ମେଲା ।

ଷୋହଳ ଚାଲିଲା ହୋଇଲି ଯୁବକ ଦେହରେ ମନରେ ବଳ,

ପଚିଶ ବେଳକୁ ପିଠିରେ ଜୁଆଳି କାନ୍ଧରେ ଝୁଲେ ଲଙ୍ଗଳ ।

ଚାଳିଶ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଟାଣି ନେଇଗଲି ନିଜକୁ ଯୁବକ କହି,

ପ୍ରୌଢ଼ ନୁହେଁ ପୋଢ଼ ପରି ମୁଁ ନିଶାରେ ଚାଲୁଥିଲି ବୋଝ ବୋହି ।

ଷାଠିଏ ବେଳକୁ ସଭିଏଁ କହିଲେ ତୁମେ ଆମ ଗୁରୁଜନ,

ଧନ-ମାନ ଦେଖି ଥୋକାଏ କହିଲେ ସିନିୟର ସିଟିଜନ ।

ସତୁରି ବେଳକୁ ସବୁଠି ଦରଜ ଆଖି,କାନ, ନାକ ଢିଲା,

ପଞ୍ଚସ୍ତରୀ ହେଲା ଧୂଷର ଦିଶିଲା ନିଜଦେହ ବୋଝ ହେଲା ।

ଅଶିଠାରୁ ପଞ୍ଚାଅଶି ବଡ଼କଷ୍ଟ ଚାଲିବାକୁ ବଳନାହିଁ,

ସଭିଏଁ ନିଜର ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଲୋଡ଼ା ହୋଇଲି ମୁହିଁ ।

ନବେ ବୟସରେ ଅଣ୍ଟା ପଡ଼ିଗଲା ବିଛଣା ହିଁ ଏକା ସାହା,

ପଞ୍ଚାନବେ ହେଲା ଡାକିଲି ଶ୍ରୀହରି ଆଶ୍ରାଦିଅ ଚଉବାହା ।

ଶେଷ ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ଯମର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଗପିଲି ପାଗଳ ପ୍ରାୟ,

ମୋର ପ୍ରିୟଜନ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଲେ-ପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କୁ ନେଇଯାଅ ।

#ସିଧାକଥା