ଶୁକ ପିକ ପରି ଜୀବନ

ଶୁକ ପିକ ଗୁଣ କୀର୍ତ୍ତି ଜାଣନ୍ତି ସରବେ

ବିଦ୍ଵାନ ମଣ୍ଡଳି ଗୀତେ ବୋଲନ୍ତି ଗରବେ ।

କୁଷ୍ମାଣ୍ଡ ସ୍ୱରୂପ ଯେତେ ହେଉ ବା ବୃହତ

କ୍ଷୁଦ୍ର ଏକ ବେଲ ପାଶେ ଗର୍ବ ଭସ୍ମୀଭୂତ ।

ଜାଟାଧାରୀ ଜଟା ମଧ୍ୟେ ଜାହ୍ନବୀ ଯେ ବନ୍ଦୀ

ସେ ଉଚ୍ଚ ମଥାନ ଛୁଇଁ ନଦୀରୁ ଅମ୍ବୁଧି ।

ସୀମିତ ବଳୟ ପଥେ ସୂର୍ଯ୍ୟ କରେ ଗତି

ଅର୍କ ଉଦ୍ଦୀପନା ପାଇ ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ମୁକ୍ତି ।

ଶୋଭାର ଭଣ୍ଡାର ଏଇ ଧରିତ୍ରୀ ପ୍ରକୃତି

ବାଖ୍ୟା କି କରିବ କାହିଁ ଆରମ୍ଭ କି ଇତି ।

ପୁଷ୍କରିଣୀ ବନ୍ଧା ପଡେ ପ୍ରାଣୀ ଉପକାରେ

ତହିଁରୁ ବାଷ୍ପୀତ ପୟ ମେଘ ସୃଷ୍ଟି କରେ ।

ନୃପତିର ଅକ୍ତିୟାରେ ସୈନିକ ଜୀବନ

ତାହାରି ଶକତି ବଳେ ଲଂଘେ ଗିରି ବନ ।

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଗଗନେ ପିକ ସ୍ୱକଣ୍ଠରେ ଖୁସି

ଶୁକ ପରି ପାରେ ନାହିଁ ରାମ ନାମ ଘୋଷି ।

ପିକ ଜାଣେ କଣ୍ଠ ସିନା ସୃଜନ ମଧୁର

ଲୋକଲୋଚନର ବେଳେ ପ୍ରାଣ ଥରହର ।

ଅବିବେକି ପରି କାକ ନୀଡ଼କୁ ଆଦରି

ନିରୋଳା ନିର୍ଜନ ବେଳେ ଡିମ୍ବ ଦିଏ ପାରି ।

ଘର ଅଗଣା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବଢାଏ ଯେ ଶୁକ

ମୁକ ହୁଏ ବାକ୍ୟବୀର ଶୁକ ଯେ ବାହକ ।

ଶୁକ ପିକ ବେନି ପ୍ରାଣେ ଏପରି ପ୍ରଭେଦ

ଏକ ତାନେ ପିକ କୁହୁ ଶୁକ ପଢେ ବେଦ ।

ଜୀବନରେ ଆସି ଥାଏ ପ୍ରଭେଦର ଦୁଃଖ

ସେହି ଦୁଃଖ ଲିଭେ ନାହିଁ ସ୍ମୃତି ଯେ ଅନେକ ।

ଜୀବନ ବନ୍ଧନ ରହୁ ପରାୟା ତାଡିତେ

ପ୍ରଭାତୀ କବିତା ଚଳେ ପ୍ରଭୁ ଇଚ୍ଛା ମତେ