ଶଶାଙ୍କ

ବିଭାବରୀ କୋଳେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଅମ୍ବରେ 

ଆସନ୍ତି ବିମଳ ଶଶୀ 

ବାରୁଣୀ ତଟରେ ପ୍ରଦୋଷ କାଳରେ 

ଜ୍ୟୋତି ବିଭା ପରକାଶି l

ମୃଗାଙ୍କ ଶଶାଙ୍କ ବିଧୁ ନିଶାକର 

କଳାନିଧି ଚାନ୍ଦ ସୀତାଂଶୁ 

ଜହ୍ନ କଳାକର ଶଶୀ ସୁଧାକର 

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଇନ୍ଦୁ ହିମାଂଶୁ l

ଇନ୍ଦୁ ପରକାଶେ ସରସୀର ବାସେ 

ଫୁଟନ୍ତି କୁମୁଦ ଗଣ

ଛାଇ ଆଲୁଅର ମଧ୍ୟେ ନିଶାଚର 

କରିଥାନ୍ତି ବିଚରଣ l

ଚନ୍ଦ୍ରମାଙ୍କୁ ଡରି ଘନ ବିଭାବରୀ 

କାଢିନିଏ କଳାପାଟ 

ଆବରଣ ମୁକ୍ତ ହୁଅଇ ଧରଣୀ 

ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ବାଟ ଘାଟ l

ତରୁ ଲତା ଡାଳେ ପାଦପ ପତରେ 

ଖଦ୍ୟୋତ ବସଇ ଲୁଚି 

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ତା'ର କ୍ଷୀଣ ଆଲୋକକୁ 

ଅଜାଣତେ ଦିଏ ବିଞ୍ଚି l

ଉପହାସେ ଡରି ଜନ ମାନସରେ 

ନିଜକୁ ମଣଇ ହୀନ 

ଏଇ ଦୁଃଖ ତାକୁ ଦେଇଛି ଦଇବ 

ନୁହେଁ ସେ ଚାନ୍ଦ ସମାନ l

ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅଟନ୍ତି 

ଜୀବଜଗତର ନିଧି 

ତାଙ୍କରି ବିହୁନେ ଏ ଜୀବଜଗତ 

ଅନ୍ଧକାରେ ହୁଏ ଧନ୍ଦି l

ସେଥିପାଇଁ ବିଧି ପକ୍ଷ କରିଛନ୍ତି 

କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ଶୁକ୍ଳ ପକ୍ଷ

ଅନ୍ଧକାର ଭେଦି ଆଲୋକରେ ମହୀ 

ନିଜକୁ କରଇ ଦକ୍ଷ l

ପ୍ରଭାକର କର ପାଇ ନିଶାକର 

ଆଲୋକ କରନ୍ତି ଧରା 

ତାଙ୍କ ଆଲୋକରେ ଆଲୋକିତ ହୋଇ 

ମହୀ ହୁଏ ଆତ୍ମହରା l

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୀଟ ତରୁ ଲତା ଯା କେ 

ସଭିଙ୍କର ସିଏ ପ୍ରିୟ 

ଜନ ମାନସରେ ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ନାମେ 

ଖ୍ୟାତ ତାଙ୍କ ପରିଚୟ l