ଶ୍ରୀରାଧା

କଦମ୍ବ ର ତଳେ ଏବେ ଯେବେ 

ଶୁଭେ ବଇଁଶିର ସୁର |

ମନ ମୋ ଖୋଜଇ ନୀଳ ବରନ ସେ 

ଶ୍ୟାମଳ କାହ୍ନୁର ମୁହଁ |

ତମାଳ ଫୁଲଟେ ଯେବେ ଫୁଟେ

କଳିକାକୁ ଚିରି |

କୃଷ୍ଣ ର ବିରହ ଜାଳିଦିଏ ବୁକୁଚିରି |

ଘଞ୍ଚ ଚୁତଡାଳେ ଯେବେ

ଶୁଭେ କୋକିଳର କୁହୁ

ଉର୍ଦ୍ଧ ଶ୍ବାସ ମୋର ବହିର୍ଭୁତ ହୁଏ ଦେହୁ |

କଳାଶାରୀ ଯେବେ ଡାକେ

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ କରି

ହୃଦୟକୁ ମୋର ପକାଏ ଘାଣ୍ଟି ବିଦାରି |

ଘନ ନୀଳ ମେଘ ଯେବେ ବିଜେ ଆକାଶରେ |

କେକା ଯେବେ ନାଚେ ମିଳନର ଉନ୍ମାଦରେ |

ସେତେବେଳେ କିଏ ପ୍ରହାରଇ ମୋ ହୃଦୟେ |

ଶାବଳର ଚୋଟ ସହେ ମୋ କୋମଳ ଦେହେ |

ରୋମାଞ୍ଚ ବିରହେ ଥରିଯାଏ ମୋର କାୟା

ହୃଦୟରୁ କୋହ ବହିର୍ହତ ହୋଇ

ଛନ୍ଦେ ତାର ମୋହ ମାୟା |

ତ୍ୟଗମୟ ମୋର ନିସ୍ବାର୍ଥ ପ୍ରେମର

ଯବନିକା ଯାଏ ଡେଇଁ |

ଆଖିରୁ ଦି ଟୋପା ଲୁହ ଝରିବାକୁ

ହେଉଥାଏ ହାଇଁପାଇଁ ||