ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ

ହିମ ଋତୁ ଆସେ ଶରତ ଶେଷରେ

କାର୍ତ୍ତିକ ଧରମ ମାସେ ।

ମାର୍ଗଶୀର ଶେଷେ ବିଦାୟ ନିଏ ସେ

ଶୀତ ଋତୁ ପରବେଶେ ।

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁଟି ସତେକି ମୁକୁତା

ଝଟ ଝଟ ଦିଶୁଥାଇ ।

ସବୁଜ ଘାସର ଗାଲିଚା ଉପରେ

ମୁକୁତା ହୋଇଛି ଛାଇ ।

ପାଚିଲା କ୍ଷେତରେ ବିରାଜିତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ

ଗଳାରେ ମୁକୁତା ହାର ।

ପ୍ରଭାତ କାଳରେ ବିରାଜିତା ମାତା

ଦିବ୍ଯ ଦରଶନ କର  ।

ସୁରୁଜ କିରଣ କରିବ ହରଣ

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ଜୀବନ ।

ରାତିରେ ଜନମି ପବିିତ୍ର ପ୍ରଭାତେ

ହରାଏ ନିଜ ଜୀବନ ।

ସୁଲୁସୁଲୁ ବାଆ ଆସୁଅଛି ବହି

ସୁମନ ସୁବାସ ଛୁଟେ ।

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ତା ଉପରେ ପଡିଛି

ମଧୂପ ଗୁଞ୍ଜନ ରଟେ ।

ଶିଶିର ସିକ୍ତ ଏ ଧରଣୀ ଉପରେ

ପାଦ ଥାପିଦେଲେ ଥରେ ।

ନବ ଉନ୍ମାଦନା ଜାଗେ ତନୁ ମନେ

ପ୍ରାଣ ପୁଲକିତ କରେ ।

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ଏ ବାରତା ଦେଉଛି

ହେଉ ପଛେ ଅଳ୍ପ ଆୟୁ ।

ନିଜ ସୁବାସରେ ସୁବାସିତ କର

ଥାଉଥାଉ ପରମାୟୁ ।

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁର ସମାନ ଅଟଇ

ଆମ ମିଥ୍ୟା କଳେବର ।

ଜୀବନ ନାଟିକା କେବେ ସରିଯିବ

ବୁଝିବା ବଡ ଦୁଷ୍କର ।