ଶିକ୍ଷା

ଝୁଣ୍ଟିବା ପଡ଼ିବା, ପଡିକି ଉଠିବା

ଶିକ୍ଷା ଇଏ ଜୀବନର

ନିଜର ଯୋଗ୍ୟତା ଜାଣିଯିବୁ ତୁହି

କରିଯିବୁ ଚେଷ୍ଟା ଧୀର l

ଦୁଃଖ ସମୟରେ ନିଜର କେ ପର

ଚିହ୍ନି ହୋଇଯାଏ ଜନେ

ସୁଖର ସାଥି ତ ସଭିଏଁ ଏଠାରେ

ଦୁଃଖରେ ରହେ ମଉନେ l

କୂଳେ ଛିଡା ହୋଇ ଢେଉ ଯେ ଦେଖଇ

ତାକୁ ସିନା ଲାଗେ ଡର

ସେ କିଆଁ ଡରିବ ଯେଉଁ ନାବିକଟି

ନଈରେ କରିଛି ଘର l

ଅତି ଦ୍ରୁମ ଟିଏ ହେବାର ପାଇଁକି

ଲାଳସା ମନେ ନ ରଖ

ଦୁବ ଘାସ ଟିଏ ହୋଇଲେ ଲଭିବୁ

ଜୀବନେ ପରମ ସୁଖ l

ମଣିଷ ଚେହେରା ଦେଖିକି କେବେବି

ଚିହ୍ନି ନ ପାରିବୁ ତାକୁ

ବିଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ କୁମ୍ଭ ମୁଖେ ପୟୋ ସମ

ଠକିଯିବୁ ଦେଖି ତାକୁ l

ଜୀବନ ପଥରେ ଅନେକ କଣ୍ଟା ଯେ

ଆସିବ ବାଟରେ ତୋର

ପାଦେ ଲହୁ ଥିବ ମନରେ ଉତ୍ସାହ

ଆଗେଇ ଚାଲେ ତୁ ବୀର l

ହାରିବୁନି କେବେ ନିରନ୍ତର ଲଢ଼ି

ଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥେ ମାଡି ଚାଲ

ଯେତେ ବାଧା ଆସୁ ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ସହି

କର୍ମ ତୁହି କରି ଚାଲ l

ଛୋଟ ପିମ୍ପୁଡି ଟି କେବେବି ହାରେନା

ଅବିରତ ଚେଷ୍ଟା କରେ

ଖସି ପଡୁଥାଏ ପୁଣି ଚଢୁଥାଏ

ବଡ଼ ଇମାରତ ପରେ l

ଚେଷ୍ଟା କରି କରି ସଫଳତା ପାଏ

ମନର ଦୃଢ଼ତା ତାର

ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିବା ଲୋକଟି ର କେବେ

ହୁଏନାହିଁ ପରା ହାର l

ଅନ୍ଧାର ପଥରେ ଆଲୋକ ନଥିଲେ

ମନର ଆଲୋକ ଜଳା

ଡରିବା ପ୍ରବୃତି ତୋ ଜାତକରେ ନାହିଁ

ଏକା ଏକା ପାଦ ଚଳା l

ଦୁର୍ଲଭ ଜନମ ମଣିଷଟି ପରା

ଭବରଙ୍ଗ ଭୂମି ତଳେ

ପଶୁ କୀଟ କିବା ତୋ ସମ ହୋଇବେ

କି ପାଇଁ ଭ୍ରମୁ ତୁ ହେଳେ l

ବିବେକ ବୁଦ୍ଧିଟି ଭଗବାନ ପରା

ତୋତେ ଦେଇଣ ଅଛନ୍ତି

ସେହି ଗୁଣକୁ ତୁ ବ୍ୟବହାର କରି

ସଭିଙ୍କୁ ବାଣ୍ଟି ଯା ଶାନ୍ତି l