ଅନ୍ଧକାର ପଥ

ରାତ୍ରି ର ଅନ୍ଧାର ପାରେନାହିଁ କେବେ

ସକାଳକୁ ଅଟକେଇ

ତୋତେ ସେହିପରି ଦୁଃଖର ର ଅନ୍ଧାର

ନ ପାରିବ ଅଟକାଇ l

ଆଗକୁ ଆଗକୁ ମାଡିଯା ରେ ତୁହି

ମନରେ ଦ୍ଵନ୍ଦ ନ ରଖି

ଅତୀତ ର କଳା ଅନ୍ଧାର ରାତ୍ରି ଯେ

ପଛେ ଗୋଡ଼ଉଛି ଦେଖି l

ଅନ୍ଧାର ନଥିଲେ ଆଲୋକ ର ସ୍ୱାଦ

ଚାଖିଥାନ୍ତୁ ତୁ କେମିତି

ରାତ୍ରି ଯେ ନଥିଲେ ସକାଳ ର ଛୁଆଁ

ପାଇଥାନ୍ତୁ ତୁ କେମିତି l

ଜୀବନ ପଥଟି ଅନ୍ଧକାର ପୂର୍ଣ୍ଣ

ବାଟ ଦୁର୍ଗମ ଅଟଇ

ତଥାପି ତୋତେ ରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ

ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳ ଦୂର ନାହିଁ l

ଅନ୍ଧକାର ପଥେ ମାଡିଚାଲ ତୁହି

ମନର ପ୍ରଦୀପ ଜାଳି

ପଥର ଶେଷରେ ସକାଳ ର ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଚାହିଁ ଅଛି ତୋତେ ଭାଳି l