ଶୀତୁଆ ସକାଳେ

ସ୍ମୃତିର ସାଥିରେ     ଏମିତି ରାତିରେ

ଯେବେ ଏ' ସପନରାଜି

କରଇ ବ୍ୟଥିତ      ଅଭୁଲା ଅତୀତ

ମନେ ପଡିଯାଏ ଆଜି ।

କେବଳ କମ୍ବଳ      ସାଜିଛି ସମ୍ବଳ

ଆତୁରେ ବିତେ ଏ' ରାତି

ଟିକିଏ ଝଲକ     ପାଇଁ ମୋ' ପଲକ

ଖୋଲା ରହିଯାଏ ସାଥୀ ।

ଇଚ୍ଛା ତ ଅଟଳ      ମାନସ ପଟଳ

ଛବି ଆଙ୍କେ ପ୍ରତି ସ୍ତରେ

କିଛି ଅନୁଭବ       ହୁଅନ୍ତେ ଉଦ୍ଭବ

ଝୁରି ମରେ ଥରେ ଥରେ ।

ରାତି ଆସେ ପାହି   ଶୋକେ ଅବଗାହି

ଶୀତୁଆ ସକାଳେ ଦେଖେ

କୁସୁମେ କାକର     ଜୀବନ ଯାକର

ବିରହ କବିତା ଲେଖେ ।

କୁହୁଡ଼ି ସକାଶେ     ଅସ୍ପଷ୍ଟ ପ୍ରକାଶେ

ଗତିମାନ ଯାହା ଲାଗେ

ସେହି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ      ଭାବନା ତରଙ୍ଗ

ଶିହରାଏ ଅନୁରାଗେ ।

ପୁଣି ପ୍ରଣୟର      ପଥେ ଏ' ପୟର

କିଛି ବାଟ ସିନା ଚଳେ

ସମ୍ଭ୍ରମେ ସଂସରି     ନେତ୍ରୁ ଅପସରି

ଯାଉଥାଏ ତାହା ଛଳେ ।

ଏହିପରି ଶୀତ      ଦେଇଛି ନିଶ୍ଚିତ

ଉଭୟେ ବିରହ ବ୍ୟଥା

ତେବେ ନିଦାରୁଣ   ନୋହି ଏବେ ଶୁଣ

ମରମ ତଳର କଥା ।