ଶୀତସନ୍ଧ୍ୟାର ଅନୁଭୂତି

ପଉଷର ଶୀତଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ

ବାଘପରି ମାଡିଆସେ ଶୀତ

ଦେହ ହୁଏ କଞ୍ଚାପାଣି ଥୁରୁଥୁରୁ ହାତଗୋଡ

ଛୁଇଁ ଦେଲେ ହେମାଳ କାକର ।

ଉଷୁମ ପଶମ ବସ୍ତ୍ର ଖରାଖିଆ

କମ୍ବଳ ରେଜେଇ 

ଲୋକମାନେ ରଖିଥାନ୍ତି ଦେହମୁଣ୍ଡ

ଯତନରେ ଘୋଡାଇ ।

ଦେହକୁ ଆରାମ ଦିଏ ବାମ୍ଫୁଆଣୀ

ଚାହା ହେଉ କଫି

ଘରେ ବସି ବାବୁ ସବୁ ମିଟିମିଟି

ଦେଖୁ ଖୋଲି ଟିଭି ।

ବୁଲୁଛି ଯେ ପେଟ ପାଇଁ କେଉଁଠି ବା

ଅଛି ଭାଗ୍ୟେ ସୁଖ

ପଥର କରିବ ଦେହ ଶ୍ରମ ସିଏ

କରିବ ଅବଶ୍ୟ ।

ଗାଆଁ ବସ୍ତି ଠାରୁ ଦୂରେ କ୍ଷେତପାଖ

ରାସ୍ତାକଡ଼ ପୋଖରୀ ହୁଡାରେ

ପାଲଟାଣି ରହିଥାନ୍ତି ଶ୍ରମଜୀବୀ

କନ୍ଧକୋହ୍ଲ ଆଦିବାସୀ ଜନେ ।

ଚିକ୍କଣ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହ ନାହିଁ ଶୀତ

ଗରମ ପୋଷାକ

ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ ନିଆଁଜାଳି ଚାଲୁହୁଏ

ତାଙ୍କ ଗପସପ ।

କଅଁଳ ଖରାକୁ ଉଣ୍ଡି ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡେ

ଡିଆଁ ମାରେ କଅଁଳା ବାଛୁରୀ

ପଖାଳ ତୋରାଣୀ ପିଇ କାମ ପାଇଁ ବାହାରନ୍ତି

ଶ୍ରମଜୀବୀ ଦାଆକୋଡି ଧରି ।

ଯେତେ ବସ୍ତ୍ର ପ୍ରାଣଭୟ କର୍ମଚୋରୀ

ସେତେ ବେଶୀ ଶୀତ

ବିଧାତାଙ୍କ ବିଧାନ ବିଚିତ୍ର,

ଅସହାୟ ନିରୀହଙ୍କୁ ମହାପ୍ରଭୁ ସାହା ଓ ଭରସା

ସରଳ ଜୀବନ ତାଙ୍କ ଦେହ ଲୈ।ହବଜ୍ର ।