ଶୀତ

ଶୀତ ରେ ମୁଁ ଗୀତ ଲେଖେ 

      କାକର ଟୋପା ରେ । 

ଗୀତ ମୋର ମଣି ମୁକ୍ତା  

       ମନ ସିନ୍ଧୁକ ରେ । 

ସପନ କୁ ସଜାଇ କି

       ଲେଖୁଛି କବିତା । 

ପୌଷ ର ଶୀତ ମନେ

       ଭରଇ ଉଷ୍ମତା । 

ମନ ମୋର ପକ୍ଷୀରାଜ

       ଅଶ୍ବ ଠାରୁ ବେଗ  । 

ପକ୍ଷ ତାର ଲାଗିଗଲେ

       ମନ ଉଦବେଗ । 

ଶୀତ ର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ

      କରେ ବାଟବଣା । 

ଲେଖି ଯାଏ ମନ କଥା

      ନିଜ କୁ ଅଜଣା । 

ଦିବା ରାତ୍ରି ନାହିଁ ଭିତି

      ସ୍ବପ୍ନ ର କଳ୍ପନା ।  

ଲେଖି ଲେଖି ଅବଶ ମୁଁ

      ମନ ଆନମନା । 

ତୁଳୀତଳ୍ପ ଶଯ୍ୟା ମତେ

      କରଇ ବ୍ଯଥିତ । 

ଲେଖି ଦେଲେ ମନକଥା

     ଆତ୍ମା ମୋ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ।

ଶୀତ ବାସ୍ନା ମନେ ତୃଷ୍ଣା

     ସ୍ମୃତି ର ଶେଫାଳୀ । 

ପ୍ରଭାତ ର ଆଗମନେ

     ତଳେ ପଡେ ଢଳି । 

ଭଗ୍ନ ମନେ ବେସୁରା

     ରାଗିଣୀ ହେମାଳ ର । 

ମନ ବନେ ସ୍ମୃତି ତାଜା

     କରଇ ଶିଶିର । 

କେବଣ ଦେଶରୁ ଶୀତ

     କଲା ଆଗମନ । 

ମନ ତଟିନୀ ର ଜଳ

    ପାଷାଣ ଯେସନ । 

ବିଧିର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ସବୁ

    ସହ୍ଯ କରି ବାକୁ । 

ଷଡଋତୁ ଆଗମନ 

     ଧରଣୀ ର ବୁକୁ । 

ଜଣାପଡେ ନାହିଁ ମତେ

     ଶୀତ ର ବ୍ଯଥିକା

କବିତା ଲେଖିବି କିସ

     ମୁଁ ନୁହେଁ ଲେଖିକା । 

ଅପରାଧ ଥିଲେ ବିଜ୍ଞେ

     କ୍ଷମି ଦେବ ଦୋଷ। 

ସାହାସ କରିଛି ବସିବାକୁ

       ଜ୍ଞାନୀ ଜନ ପାସ ।