ଶେଷ ଶୃଙ୍ଗାର

ପ୍ରୀତି ମାଦକତା ଭରା ପ୍ରେମ କଥା

କହି କହି ଅହରହ

ହରଷେ ଦିବସ ପ୍ରିୟା ସହ ବାସ

ଆହା କି ଆମୋଦ ମୟ ।

ଅମଳ ହାସିନି କୋମଳ ଭାସିଣୀ

ଭାବିବି ପ୍ରେୟସୀ ସହ

ହସ ହସ ଭାବ ପିରତି ଗୌରବ

ପ୍ରଣୟ ରସ ରହସ୍ୟ ।

ଶିହରଣ ଆଉ ରୋମାଞ୍ଚ ସ୍ପନ୍ଦନ

ମଧୁର ମଧୁ ଯାମିନୀ

ନିର୍ମିତ ନିଶ୍ଚିତ ହରଷ ରେ ଚିତ୍ତ

ଶୃଙ୍ଗାର ରସ ଦାୟିନୀ ।

ନିୟମିତ ଭାବେ ଜୀବନେ ଏ ଭବେ

ଶୃଙ୍ଗାର ର ପ୍ରୟୋଜନ

ନିଜ ଇଚ୍ଛା ମତେ ଜୀବଏ ମରତେ

ଆଦି ରସ ଭାବ ମାନ ।

ନ ମାନେ ମାନବ କିନ୍ତୁ ଆନ ଜୀବ

ମାନେ ଚଳି ଥାନ୍ତି ମାନି

ନିର୍ମାଣଇ ସେହୁ ଶୃଙ୍ଗାର ର ବହୁ

କୂତ୍ରିମ ଭାବ ରୋଷଣୀ ।

ନିସର୍ଗ ଲାଳସା ଶୃଙ୍ଗାର ପିପାସା 

ବିଳାସ ବର୍ଣ୍ଣିଳ ବିଶ୍ୱେ 

ସେବିଲେ ତାହାରେ ଶେଷ ଶୃଙ୍ଗାର ରେ

ବଢ଼ି ଚାଲେ ତୀବ୍ର ଶେଶେ ।

ଶେଷ ନ ହୁଅଇ ପ୍ରବଳ ବଢ଼ଇ

ଶୃଙ୍ଗାର ଲାଭ ଆବେଗ

ଗର୍ବ, ଈର୍ଷା, ବର୍ହ୍ନି ବଢ଼ି ଚାଲେ ପୁଣି

ଦୃତ ରୁ ଦୃତ ସବେଗ ।