ଶେଷ ଅଙ୍କ

ଆଇନା ଆଗରେ ଆଜି କାହାକୁ ଦେଖୁଛି ,

ସିଏ , ଯିଏ ଦିନେ

ଝଡ ପଛରେ ଝଡ ପରି ଦୌଡୁଥିଲା

ମୁଠାଏ ସୁଖକୁ କାନିରେ ବାନ୍ଧି ରଖୁଥିଲା

ନା

ଦୁଃଖ ସବୁକୁ ଝାଳ ପୋଛିଲା ପରି

ପୋଛି ଦେଇ ଆଗକୁ ବଢୁ ଥିଲା ଇଏ କି ସିଏ

ଯିଏ ବ୍ଯସ୍ତତା ର ମୁହୁର୍ତ୍ତ ଗୁଡିକୁ ଗଣି ପାରୁ ନ ଥିଲା

ଜଂଜାଳ ଜାଲରେ ଯିଏ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ପଡୁଥିଲା

ଚାହିଁଲେ ବି ସେ ଜାଲରୁ ଫିଟି ପାରୁ ନ ଥିଲା

ଦୌଡୁ ଦୌଡୁ କୋଉଠି ଅଟକି ବି ପାରୁ ନ ଥିଲା

ଉଠି ପଡି ଖାଲି ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଦୌଡି ଚାଲୁଥିଲା

ହେଲେ

ଆଜି ସେ ପାଲଟିଛି କେବଳ ବିରାମ ଚିହ୍ନ ଟିଏ

ଆଜି ସେ ଝଡ ନୁହେଁ , ଆବଦ୍ଧ ବାୟୁ ପାଲଟିଛି ସିଏ

ଇଚ୍ଛା , ଅନିଚ୍ଛା, ଆଶା, ନିରାଶା ,ସୁଖ, ଦୁଃଖ ସବୁ ଏବେ

ଯେମିତି ନିଷ୍ପ୍ରାଣ, ସ୍ପନ୍ଦନ ହୀନ, ମୂଲ୍ଯହୀନ

ଘୋଷାରି ଚାଲିଛି ସିଏ ଜଡ ବତ୍.ଶରୀର ଓ ମନକୁ

ତେବେ ଆଇନା ରେ କାହାର ଏ ପ୍ରତିବିମ୍ବ

ଓଃ , ମୁଁ ତେବେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଦେଖୁଛି

ଆଉ ଏକ ରୂପରେ ଆଉ ଏକ ଅଧ୍ଯାୟ ରେ

ନାଟକର ଶେଷ ଅଙ୍କରେ

ଯବନିକା ପଡିନି ଏ ଯାଏ