ଶେଷ ଆଶା

ମରିଯାଉଥିବା ମନକୁ ନିଜେ ନିଜେ ଜିଇଁବାକୁ ପଡ଼େ

ଜୀବନରେ ଦୁଃଖ-ସଂଘର୍ଷକୁ ଗୁରୁ କରିବାକୁ ପଡ଼େ ।

ସମାଜ କ୍ଷେତଟିଏ ଚଷିପୁଣି ଫେରିବା ନିଶ୍ଚେ ନୀଡ଼େ

ଅନେକ ଫସଲ ଦେଖି ଚାଲିବାକୁ ପଡ଼େ ବିଲ ହିଡ଼େ ।

ଅର୍ଥ ତ ଆବଶ୍ଯକତାଟେ ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ସମ୍ପର୍କ ଗଢେ

ବିଶ୍ବାସକୁ ଚିହ୍ନି ଜନମନ ସତର୍କେ ଭରସା ନିଶୁଣି ଚଢେ, 

ଅତି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ନିଶ୍ୱାସ ଟା ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହୋଇପଡ଼େ

ବେଳେବେଳେ ହଠାତ୍ ଆଖିଝରଣାରୁ ପାଣି ଗଡ଼ିପଡ଼େ ।

ଯେ ଆଣିଛି ଦୁନିଆକୁ ପ୍ରଭୁ ସେ ତାକୁ ମାନିବାକୁ ପଡ଼େ

ନିରାଶା ଅନ୍ଧାରେ ନବ ଆଶାର ପାଗ ସେ ହିଁ ତ ଭିଡ଼େ ।

ଲାଗେ ହାରିଲା ପରି ସେବେ ଜିତିବା ରାସ୍ତା ପ୍ରଭୁ ଗଢେ

ଆମର ଏ ଜୀବନର ପାଠ ତ ଏକୁଟିଆ ଈଶ୍ବର ହିଁ ପଢେ।