ଶେଫାଳୀର ମନ କଥା

ସଂଜୁଆ ସଂଜରେ ଜନମ ମୋହରି

ରାତି ଶେଷେ ଯିବି ଚାଲି,

ଜୀବନଟା ସିନା କ୍ଷଣିକ ଅଳିକ

ହସେ ଖାଲି ଖିଲି ଖିଲି । [୧]

ନାଲି ଧଳା ରଂଗେ ତନୁ ମୋ ରଂଗେଇ,

ମନ୍ଦ ମଳୟ ପରଶେ,

ଶିତୁଆ ସକାଳେ ମୃଦୁ ମୃଦୁ ବାସ

ଚହଟଇ ଚଉବାସେ। [୨]

ଦିନ ପରେ ରାତି, ରାତି ପରେ ଦିନ,

ଏତ ରୀତି ଦୁନିଆଁର

ହେଲେ ମୁଁ ଅଭାଗା ଅଭିଶପ୍ତା, କେବେ

ଦେଖିନାହିଁ ଦିବାକର । [୩]

ତଥାପିବି ସୁଖୀ, ବୁଝିଛି ଯେଣୁ ମୁଁ

ମହାମନ୍ତ୍ର ଜୀବନର,

ଏ ଧରାଧାମେ ଯେ ଜନମ ଲଭିଛି

ଜୀବନ ତାର ନଶ୍ୱର । [୪]

ଦିନ-ରାତି ଆଉ ଜନମ-ମରଣ

ବିଶ୍ୱନିୟନ୍ତାଙ୍କ ଖେଳ

ଆଗପଛ ହୋଇ ବାହୁଡିବେ ସବୁ

ପୂରିଗଲେ ତାଙ୍କ କାଳ। [୫]

ଗଂଗଶିଉଳି ମୁଁ , ଟିକି ଫୁଲଟିଏ

ଖେଦ ତ ଏତିକି ମୋର,

ଜୀବ ଥିବା ଯାଏଁ ହେଇପାରିଲିନି

ବିଭୁଙ୍କର ଗଳାହାର। [୬]

ତେବେବି ହସୁଛି ବାସ ବିତରୁଛି

ହୋଇଯିବା ଯାଏଁ ଲୀନ,

ସାର୍ଥକ ହୋଇଛି ଜନମ ମୋହରି

କ୍ଷୁଦ୍ର ହୋଇବି ମହାନ। [୭]