ଶାସ୍ତି

  

ଗରୀବ କୁଟୀରେ ଜନମ ହୋଇଲି

  ଦୁଃଖ ଥିଲା ଉପହାର,

ସୁଖ ପାଇବାକୁ ଯେବେ ଆଶା କଲି

  ଲୁହ ହେଲା ମୋ ସମ୍ଭାର ।

ପେଟେ ମୋର କ୍ଷୁଧା ଅନଳର ସମ

  ଜଳୁଥିଲା ନିତି ନିତି,

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସିକ୍ତ କରିଥିଲା

  ଜୀଇଁବା ଯେମିତି ଶାସ୍ତି ।

ଦେହ ଖୋଜୁଥିଲା ଲାଜ ଢାଙ୍କିବାକୁ

  ବସନ ନିଅଣ୍ଟ ଥିଲା,

ଆଶ୍ରା ପାଇଁ ଯେବେ ହାତ ବଢାଇଲି

  ରକ୍ଷକ ଭକ୍ଷକ ହେଲା ।

ବାସ ବୋଲି ଯେଉଁ କୁଡିଆଟି ଥିଲା

  ମୁକ୍ତ ବାୟୁ ଚଳାଚଳ,

ବରଷା ଝରର ଅବାଧ୍ୟ ପ୍ରବେଶ

  ଶେଯୁ ଦେଖେ ତାରାମେଳ ।

ଗରୀବ ଜୀବନ ସତେକି କଷଣ

  ଅଛି କି ବା ଅବସାନ,

କେଉଁ ଅପରାଧେ ଶାସ୍ତି ଇଏ ମୋର

  ମନେ ଉଙ୍କୁଥିଲା ପ୍ରଶ୍ନ ।