ସଘନ ଆସ ହେ ଘନ

ସଘନ ଆସ ହେ ଘନ ପରାଣ ହୁଏ ଉଚ୍ଛନ୍ନ

       ବାରିଦାନେ ତୋଷ ଏ ଦହନ

ଦୂରେ ବହୁଦୂରେ ପ୍ରିୟା ଆକୁଳ ହୁଏ ଏ ହିଆ

         ତହିଁପରେ କନ୍ଦର୍ପର ବାଣ,

ବିରହ ଚାତକ ସମ ବିତେ ଆଜି ଯେତେ ଯାମ

       ସତେ ଅବା! ଲାଗେ ଅଭିଶପ୍ତ

ଅନୁଭବେ ଅନୁକ୍ଷଣ ତାର ଚରଣ ନିକ୍ଵଣ

       ଲାଗେ ଅବା! ସତେ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ,

ଘନଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଶୁଭେ ଶ୍ଵାନର ଚିତ୍କାର

        ଭାବନାର ଅନ୍ତନାହିଁ ହୁଏ

ଘୋର ବରଷାର ଦିନେ ବଞ୍ଚି କି ହୁଏ ବିହୁନେ

        ଏକଥାକି ବୁଝେ ନାହିଁ ସିଏ ?