ସେଦିନର ବର୍ଷା ଭିଜା ଅନୁଭୂତି

ଟୁପୁରୁ ଟୁପୁରୁ            ବରଷିଲା ମେଘ

           ରାସ୍ତାଘାଟ ଶୂନଶାନ୍

ଗୋଟେ ଛତା ତଳେ        ଚାଲୁଥିଲେ ଦୁହେଁ

               ବୟସଟା   ବେଇମାନ୍ ।

ଢଳ ଢଳ ଢଳ                ସାରୁ ପତ୍ରଦେହେ

                ଦୁଇଟୋପା ବର୍ଷାଜଳ

ମୁକୁତାର ସମ                ଝଟକୁଥିଲା ସେ

              କରି ହୃଦ ଟଳ ମଳ ।

ତୁମ ସରୁ ଓଠେ              ପଡିଗଲା ଆସି

             ଦୁଇ ଟୋପା ବର୍ଷାଜଳ

ସତେକି ହୀରାର            ଛୋଟ ଖଣ୍ଡ ଦ୍ବୟ

             ଦିଶୁଥିଲା ଜଳ ଜଳ ।

ଚିବୁକରେ ତୁମ               କଜଳର ଦାଗ

             ଦେଖି ପୋଛିଦେଲି ମୁହିଁ

ଶୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ ତୁମ              ଖିଆଲି ମନଟା

             ସହସା ଉଠିଲା ଚେଇଁ ।

ଦେଖିଦେଖି ତୁମ              କମ୍ପିତ   ଅଧର

                ରହି   ପାରିଲିନି   ଜମା

ତୁମର କଅଁଳ                ସରୁ ନାଲି ଓଠେ

       ଦେଇ ଦେଲି ଗୋଟେ ଚୂମା ।

ତୁମ ମନ ପ୍ରାଣ                 ସିହରି ଉଠିଲା

               ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ଜମା

ମୋ ବାହୁ ଝୁଲଣା              ଉପରେ ବସିଣ

                 ଦେଇଗଲ ମୋତେ ଚୂମା ।

ନୀଳ ଗଗନରେ               ସୂରୁଯ  ବରଷା

                 ଓଢଣୀ ତଳୁ ବାହାରି

ବୁଣି ଦେଇଗଲା                କିରଣ ତାହାର

                 ବୃଷ୍ଟି କଣା ଭେଦ କରି ।

ରଚିଦେଲା ତାହା                  ଆକାଶର ଦେହେ

                    ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ  ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ଆମ ଦେହେ ଖେଳି                   ପ୍ରୀତିର କମ୍ପନ

                     ମନେ ରଚି ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ।

ସେଦିନର ସେହି                    ଅଭୁଲା   ବରଷା

                ଭିଜା   ଦେହେ    ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ଦୁଇ ପରାଣର                   ଅକୁହା    ବେଦନା

               ଭୁଲି   ହୁଏନାହିଁ    ମନୁ ।