ସ୍ବପ୍ନ

ବାସ୍ତବ ଚିତ୍ରକୁ

ନବ ରୂପ କଳ୍ପେ

ନୟନରେ ଦିଅ ଆଙ୍କି;

ସେହି ରଙ୍ଗ ଭରା

ଆଲୋକ ପସରା

ଦେଖନ୍ତି ସର୍ବେ ତନଖି।

ଅଭେଦ୍ୟ ଅନ୍ଧାର

ଅତିଥି! ତୁମର

ଦେଖି ଛାୟା ଚିତ୍ର ମାନ;

ପ୍ରଶୁପ୍ତ ଜଗତ

କେ କରେ ସ୍ବାଗତ

କିଏ ହୁଏ ଉଦାସୀନ।

ତୁମ ତୂଳୀତଳ୍ପେ 

ମଧୁର ଆଳାପେ

କିଏ ହୁଏ ନିମଗନ;

କଳ୍ପନା ବିଳାସୀ

ଲୋଡ଼େ ତା ପ୍ରେୟସୀ

ବିରାଗୀ ନୀରସ ମନ।

ପ୍ରେମ ସିନ୍ଧୁସ୍ନାତ 

ସ୍ୱଚ୍ଛ ଭେଦାତୀତ 

କରେ ତୁମ ଅଭିସାର;

ଅପ୍ରଶସ୍ତ ଚିତ୍ତ

ତୁମଠୁଁ ନିବୃତ୍ତ

ଭେଦରେ ତାର ବିହାର।

ନାହିଁ ଜାତି ଭିତ୍ତି

ଉଚ୍ଚ ନୀଚ ନୀତି

ତୁମଠି ସବୁ ସମାନ;

ନର ହାତେ ଅଙ୍କା

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ର ରେଖା

ତୁମ ହାତେ ଖିନ୍ନ ଭିନ୍ନ।

ରାତ୍ରୀ ଗଲେ ଥକି

ଖୋଲିବାକୁ ଆଖି

ତତ୍ପର ହୁଅନ୍ତେ ଜନ;

ଅଜଣା ପ୍ରଦେଶେ 

ଯାଅ ଏବେ ରୋଷେ

ଲାଗେ ସବୁ ଏଠି ଶୂନ୍ୟ।