ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା ପ୍ରିୟା ପାଇଁ

ଅବୁଝା ମନେଇ ଅଭିମାନୀ ପ୍ରିୟା

ପାଶେ ଥିଲା ଜହ୍ନରାତିରେ । 

ଗେହ୍ଲେଇ ହୋଇସେ କହିଥିଲା ପ୍ରିୟ

ଘର ତୋଳିବା ଜହ୍ନ ଛାତିରେ । 

ଚୁର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳ କୁ ସଜାଡୁ ସଜାଡ଼ୁ

ଦେଖୁଥିଲି ଚାନ୍ଦ ମୁହଁକୁ। 

ଲାଜେଇ ପ୍ରିୟାମୋ ଲାଜେ ମୁହଁ ତାର

ପୋତି ଦେଇଥିଲା ତଳକୁ । 

କହିଥିଲି ପ୍ରିୟା ସପନ କୁମାରୀ

ଜହ୍ନରେ ତୋଳିବା ନଅର । 

ସେ ନଅରେ ପ୍ରିୟା ରାଣୀ ତୁୁ ସାଜିବୁ

ରାଜା ସାଜିବି ତୋ ମନର। 

ତାରାଫୁଲ ମାନେ ସଜାଇବେ ନିତି

ସପନର ଫୁଲ ଝୁଲଣା । 

ହସୁଥିବ ପ୍ରିୟା ମଧୁଝରା ହସ

ଝରି ପଡିବ ସ୍ବଚ୍ଛ ଝରଣା । 

ମଳୟ ପବନ ବହୁଥିବ ଧିରେ

ଚନ୍ଦନର ବାସ ଆସୁଥିବ । 

ମନ ଉପବନେ ସୁଗନ୍ଧିତ କଳି

ସୁଗନ୍ଧ ବିତରି ଫୁଟୁଥିବ । 

ଝରୁଥିବ ମନେ ବନ ଝରଣାଟି

କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦେ ଅବିରତ  । 

କୋଇଲି ଗାଇବ କୁହୁକୁହୁ ସ୍ବରେ

ମଧୁର ମୁର୍ଛନା ନିନାଦିତ। 

ଏତେ ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା ପ୍ରିୟା ପାଇଁ ମୋର

ଲୁଚି ଗଲା କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ । 

ସତେକି ଫେରିବ ଅଭିମାନୀ ପ୍ରିୟା

ସପନକି ସତ ହେବ ଥରେ । 

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ଜହ୍ନ ଉହାଡ଼ରେ

ଦିଶୁଛି ଲାଜୁଆ ମୁହଁ ତାର  । 

ଫେରିଆସି ଥରେ କୁହ ହସି ହସି

ହେବୁନାହିଁ ପ୍ରିୟା ସାତପର । 

ବୁଝି ପାରିବୁନି କେବେ ମନ କଥା

କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା ତୋ ପାଇଁ । 

ବୁଝିଥାନ୍ତୁ ଜଦି ଅଭିମାନିନୀ ଗୋ

ସପନଟା ସତ ଥାନ୍ତା ହୋଇ ।