ସ୍ବପ୍ନ ସାଗରରେ ଭାସୁଛ ତୁମେ

ନିରେଖଇ ଯେବେ ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳକୁ

ଗୁଣି ହୁଏ ଚିତ୍ତ ମୋହ ସଂଭ୍ରମେ

ଦିଶେ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖ ପ୍ରିୟା ଗୋ ତୁମର

ସ୍ବପ୍ନ ସାଗରରେ ଭାସୁଛ ତୁମେ ।

ଉତ୍ତାଳେ ଅଶାନ୍ତ ଉନ୍ମିଦ୍ର ମନ ମୋ

ହୁଅଇ ତଲ୍ଲୀନ ବିଭୋର ଦୃଶ୍ଯେ

ନ ଜାଣଇ କେବେ ପାହିଯାଏ ରାତି

ହୁଏ ଅୟରାମ୍ଭ ଦିବସ ନିତ୍ଯେ ।

ଭାବିହୁଏ ତୁମ ପ୍ରେମ ଅନୁରାଗ

ଘାରି ହୋଇ ମନ ଲାଗେ ଅସ୍ଥିର 

ଭାସି ଉଠେ ଆଖି ଆଗରେ ତୁମର

ଛାୟାଚିତ୍ର ଚାରୁ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ।

ଦିଶଇ ଝଟକି ଦରହାସ୍ଯ ମୁଖ

ମୁକ୍ତା କଣ ପ୍ରାୟ ସାଗର ବକ୍ଷେ

ହୋଇ ମୁଁ ତଟସ୍ଥ ଧାଉଁଥାଏ ପଛେ

ସାଉଁଟେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଶାମୁକା ବୁକେ ।

ଜାଣେ ନାହିଁ କେବେ ହେବ ପ୍ରଶମିତ 

ଅଶାନ୍ତ ସିନ୍ଧୁ ମୋ ହୃଦ ଉଦବେଳ

ହୋଇବ ସଜଳ ସ୍ବପ୍ନ ମୃଗତୃଷ୍ଣା

ପଦ୍ମମୁଖ ତୋଳି ହେବି ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ।