ସ୍ବାର୍ଥ ନୁହେଁ ସବୁ କିଛି

ଲାଗଇ ଭୟ ଆତଙ୍କ ଦେଖି ସର୍ପ ବିଷଧର

ହିଂସ୍ର ବନ୍ଯ ପ୍ରାଣୀଠାରୁ ରହୁ ବହୁ ଦୂରେ ,

ହାରିଯାଏ ଏ ମଣିଷ ଅହଂକାର ଗର୍ବ ପାଶ

ହୋଇ କ୍ରୋଧ ବଶ ନିଜ ଅନ୍ତରରେ ପାଳେ ।

କାଢିଦିଏ କଷ୍ଟ ହେଲେ ପାଦ କଣ୍ଟା ସଯତ୍ନରେ

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଥେ କେବେ ତାର ଫୁଟିଗଲେ ,

କଟୁକଥା ବଚନରେ ଆଘାତ ଦେଲେ କା ମନେ

କରେ ନାହିଁ ପଶ୍ଚାତାପ ନିଜେ ହେଲେ ତିଳେ ।

ହୋଇ ଆଗୁ ସାବଧାନ କରଇ ଛତ୍ର ଧାରଣ

ଭିଜିଯିବ ବରଷାରେ କାଳେ ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ,

ସହି ବ୍ଯଥା ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଝରୁଥିଲେ ଆଖି ଲୁହ

ଆହା ବୋଲି ପଦୁଟିଏ କୁହେନି ତା ତୁଣ୍ଡ ।

ମିଳେ କିଛି ଅନୁକମ୍ପା ବନ୍ଯା ବାତ୍ଯା ବିତ୍ପାତରେ

ଘର ବୁଡି ପଚାପାଣି ଆଣ୍ଠୁଏ ହୋଇଲେ ,

ମିଳେନି ହାତକୁ କାମ କିଂକର୍ତ୍ତବ୍ଯ ଏ ସମାଜ 

ଯଉବନ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ପାଣି ଫାଟିଗଲେ ।

ପଚାରେନି ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ କିଏ ସେ କାହାକୁ ଏଠି

ପଡେନାହିଁ ପରୀକ୍ଷାରେ ହୁଏ ନାହିଁ ପଢା ,

ଜୀଇବାକୁ ମଣିଷକୁ ସହଜ ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦ ଭାବେ

ପ୍ରାଣୋଚ୍ଛ୍ବାସ ସ୍ବଚ୍ଛ ଭଲ ହୃଦୟଟେ ଲୋଡା ।