ସ୍ବାମୀ

ତୁମେ ନରଦେହି ନାରାୟଣ ଋପି

ମନୁଷ୍ୟ ଋପେ ଦେବତା ।

ତୁମ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ରେ ପ୍ରସନ୍ନ ମୋ ଆତ୍ମା

ପୌରୁଷ ସୁଲଭ ଦାତା ।।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ତୁମେ ନୟନ ଭାଷା କୁ

ବୁଝି ପାର ବିଚକ୍ଷଣେ ।

ଅନ୍ତର ବେଦନା ଲିଭାଇ କ୍ଷଣକେ

ଢାଳ ପଲ୍ଲବିତ ପ୍ରାଣେ ।

ମନ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟ ଦାନେ ଦାତା ତୁମେ

ଦୁଃଖୀ ଦୁଃଖ ହଜେ ଦାନେ ।

ବିଜୟର ଧ୍ବଜା ଦୁର୍ବଳ କୁ ଦିଅ

ମହା ଆନନ୍ଦ ତା ମନେ ।

କଳ୍ପନା ତୁମର ପୃଥିବୀ ଠୁ ବଡ

ଉଚ୍ଚ ଅଭିଳାଷ ମନ ।

ମନ ମୁଗ୍ଧ କର କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପନେ

ବିସର୍ଜନ କର ଧନ ।

ବାର୍ତ୍ତା ସୁଚିନ୍ତିତ ଋଷା ସଂକୁଚିତ

ଉଦାର ହିଆ ତୁମର ।

ଶୟନେ ସପନେ ସୁ ସମ୍ପର୍କେ ବନ୍ଦି

ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନେ କର ।

ମନକୁ ମୋହର ଆଘାତ ଲାଗିଲେ

ଲୁହ ବନ୍ୟା ହୋଇ ଯାଏ ।

ନୟନୁ ଲୋତକ ଝରିଲେ ହେ ମୋର

ତୁମ ହାତ ପୋଛି ଦିଏ ।

ତୁମ ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତି ଚୁପି ଚୁପି ଆସି

ପିଟି ହୁଏ ମୋ ହୃଦୟେ ।

ରାଗ ଋଷା ମୋର ଉଭେଇ ତ ଯାଇ

ତୁମ ଶରୀରେ ମିଳାୟେ ।

ଏତିକି ଅଳି ମୋ ରଖିବ ଜୀବନ

ତୁମ ଆଗେ ମତେ ନବ ।

ଏଇ ଜନ୍ମେ ନୁହେଁ ସାତ ଜନ୍ମ ଯାଏ

ହାତ ଧରି ମୋର ଥିବ ।