ସୈନିକର ସ୍ବପ୍ନ

ଟୋପି ପିନ୍ଧି ଧରି ବନ୍ଧୁକ ହାତେ

ଜୋତା ମୋଜା ଦିଶେ ସୁନ୍ଦର କେତେ

ଖାକି ପୋଷାକକୁ ପିନ୍ଧି ବାହାରେ

ମନ ତାର ପୁରି ଉଠେ ଗର୍ବରେ ।

ପିଲାଦିନୁ ସେ ଶୁଣିଛି ବହୁତ

ଦେଶ ଦଶ ବିନା ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ

ଯେତେଦିନ ଅଛି ପିଣ୍ଡରେ ପ୍ରାଣ

ଦେଶ ସେବାରେ ବିତି ଯାଉ ଜୀବନ ।

ଡକା ଦେଲେ ଶତ୍ରୁ ସୀମାନ୍ତ ପରେ

ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ ସେ ଜାଗେ ସତ୍ୱରେ

ଲଢ଼ୁଆ ସୈନିକ ହାରିବା ଜାଣେନି

ଶତ୍ରୁ ବନ୍ଧୁକକୁ ଭୟ କରେନି ।

ମା କୋଳ ଛାଡ଼ି ଆସିଛି ଧାଇଁ

ବାପର କାନ୍ଧରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଯାଇ

ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ପଛରେ

ଆସିଛି ଦେଶ ପାଇଁ ରହି ଆଗରେ ।

କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ ଆଖିରେ ତାର

ମୁଣ୍ଡାଇଛି ଦେଶ ସୁରକ୍ଷା ଭାର

କାନ୍ଧରେ ଲଦି ଦେଶ ରକ୍ଷା ସପନ

ସୈନିକ ସେ ସଦା ବେଳେ ମହାନ ।

ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ସେ ଯେ ଭୁଲି ଯାଇଛି

କେବଳ ଦେଶ କଥା ସେ ଭାବିଛି

ଦେଶ ମା ର ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ

ଜୀବନ କେବେ ବଡ ଲାଗଇ ନାହିଁ ।

ମା ବାପାଙ୍କ ନାମ ଉଚ୍ଚା କରିବ

ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖେ ଜନ୍ମ ସାର୍ଥକ ହେବ

ଯେତେଦିନ ବଂଚିବ ଏ ଦୁନିଆରେ

ମୁଣ୍ଡ ଉଠାଇ ଚାଲିବ ଗର୍ବରେ ।

ଯେଉଁଦିନ ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ନେବ

ଦେଶ ମାଟିରେ ସହୀଦ ହୋଇବ

ସ୍ଵପ୍ନ ତା ତିରଙ୍ଗା ଉଡ଼େଇବ ନଭେ

ଦେଶ ନାମ ତା ବିଶ୍ଵ ସଗର୍ବେ ନେବେ ।