ଏଇ ଦିନଗୁଡାକସଂଧ ଆସେ କୋମଳ କାଳର

ଏଇ ଦିନଗୁଡାକ

ସଂଧ ଆସେ କୋମଳ କାଳର ସିଂହ୍ନରେ

ଦୂର ପର୍ବତର ମଥାରେ

ଯେଉଁଠି ଆଉ କୌଣସି ସନ୍ୟାସୀ ବସି ନାହାତି

ପଦ୍ମାସନରେ ।

ଏଠି ପ୍ରଭାତକାରଳରେ ଆମେ ଦେଖୁ

ଆମର ଗଳି ବଂଦିରେ ଛିନ୍ନ ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ହୋଇ ପଡିଥିବା

ପ୍ରେମ, କାର୍ଯ୍ୟକ୍ଷମତା ଓ ଯୁଦ୍ଧର

କଳଂକି ଲାଗି ଯାଇଥିବା ଉପାଦାନ ଗୁଡିକୁ ।

ଆସ ସଂସାରରେ କେହି ମାଲିକ ନାହଂତି

କିଂତୁ ଅନେକ ସ୍କଲ୍ ସ୍ଵୟଂକ୍ରିୟ ଭାବେ ଚାଲୁଅଛି

ରୋବୋଟ୍ ଗୁଡିକର କୃତ୍ରିମ ଲାଲ ଲାଇଟରେ ।

ସରସ୍କୃପ ଓ ପକ୍ଷୀ ଗୁଡିକ ଅସାଧାରଣ ଭାବେ ଚୁପ୍

କଳା ମୂଷା, ହଳଦିଆ ଠେକୁଆ

ଧୂସର ସାପ ଏବଂ ଧୋବ ଧବଳିଆ ମୂଷା ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛତି

ସେମାନଂକର ଗାତ- ଗଳି କଂଦିରେ

ଏବଂ ବାଦୁଡିଟିଏ ଝୁଲୁଛି କଦଂବ ଗଛରେ

ଲେଖିବାର ବା ଟାଇପ୍ କରିବାର ୩୦ ସେଙ୍କେଡ ଭିତରେ

କବିତାର ଧାଡିଗୁଡିକ ଉଭେଇ ଯାଉଛି ।

କେତେକ ଝିଅ, ବିଚକ୍ଷଣ ବିଲେଇ ପରି

କମ୍ ଶବ୍ଦ ଓ ବେଶୀ ଆକ୍‌ସନ୍‌ରେ

ଛାତରୁ ଛାତ ଡେଉଁଛି, ଖାଦ୍ୟର ସଂଧାନରେ

ଯେହେତୁ ଫ୍ରିଜରେ କିଛି ନାହିଁ

ତୁମେ ପକ୍ଷୀମାନଂକୁ ଦେଖି ନ ପାର

ଏବେ ବସାର ସଂଧାନରେ----

ଶୂନ୍ୟତା ସେମାନଂକୁ ଆବଦ୍ଧ କରିନେଲା

ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଏପଟ ସେପଟ ହେଉଥିଲେ 

ଏପରି ବେଳାରେ ଏକ ମୂର୍ଖକୁ ବି ମୁକୁଟ ପିଂଧାର

ମୟୁର ସିଂହାସନରେ ବସାଇ ଦିଆଯାଇପାରେ ।

ମୋତେ ବିଶ୍ଵର କର ; - ଅନେକ ମଣିଷକ ପାଇଁ

ଏପରିକି ଚଂଦ୍ରାଲୋକ ବି ଦିବାସ୍ଵପ୍ନ

ଆଈ ବୁଢୀର କାହାଣୀ

ବା ପ୍ରେମୀଗୁଗନଂକ ଗୋଟିଏ ରାତ୍ରୀର ଶୃଗାର ଶବ୍ଦ ।

ଏହିପରି ସଂଧ୍ୟାରେ ମୃଦୁ, କୋମଳ କାକାର ସିଂଦୁ ପଡୁଥାଉ

ଏପରିକି ରାତି ବି ନ ହେଉ- ପ୍ରଭାତ ବି ନ ହେଉ ।

ଏଇମିତି ସତସତିଆ ରକ୍ତପାତ ନ ହେଉ

ମିଛଟାରେ ବିଦ୍ରୋହୀ ମାନେ ଗର୍ଜୁଥାତୁ

ଏମିତିକି ସନ୍ୟାସୀ ଓ କବି ଗଣ । ।