ଉଜାଗର ରହି ଜାଳେ ଜାଗର

ଫାଲ୍‌ଗୁନ ମାସର କୃଷ୍ଣ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ 

ଜାଗର ନାମରେ ଖ୍ୟାତ

ଉଜାଗର ରହି ଜାଗର ଜାଳନ୍ତି

ତୋଷିବାକୁ ପାଶୁପତ ।

ଗାଁ ଠୁ ସହର ମନ୍ଦିର ଯେ ସଜ୍ଜା

ଅପରୂପ ପରିବେଶ

ଭୋଳା ଶଙ୍କରଙ୍କ ପୂଜନେ ମୁଖର

କି ସୁନ୍ଦର ଆଶୁତୋଷ ।

ସତ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ଶିବ ସନାତନ

ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନ କାଳେ

ଜଗତ ହିତରେ ଗରଳ ପିଇଲେ

ଚେତାଶୂନ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ।

ମହେଶ୍ଵର ଚେତା ଫେରିବା କାରଣେ

ଦେବଗଣଙ୍କର ସ୍ତୁତି

ଉମାପତି ହେଲେ ନୀଳକଣ୍ଠ ପରା

କୁହେ ଆମ ଶାସ୍ତ୍ର ଶୃତି ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଳଇ ଜାଗର

ମନ୍ଦିର ଉତ୍ସବେ ଭରା

ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟା ଶଦ୍ଦେ ବେଢ଼ା ପ୍ରକମ୍ପିତ

ଛୁଟେ ଭକତି ଫୁଆରା ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଳଇ ଜାଗର

କେତକୀ ତୋଳି ଆଣିଛି

କେତକୀ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଅନ୍ତ ହୋଇଅଛି

ଶଙ୍କରେ ଲାଗି ହୋଇଛି ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଳଇ ଜାଗର

ଡାଲାରେ ଗଇଶ ଫୁଲ

ଶହେ ଆଠ ବେଲ ପତ୍ର ସଜାଇଛି

କ୍ଷୀର କଦଳୀ ନବାତ ।

ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ବେଶ ମହେଶ୍ୱର 

ମନ୍ଦିର ଦୀପରେ ଭରା

ଗୁଆ ଘିଅ ସାଥେ ସଳିତା ଜଳଇ

ଭକ୍ତି ଭାବମୟ ପରା ।

ଉଜାଗର ରହି ଜାଗର ଜାଳଇ

ପ୍ରଭଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରେ

ଦୀପ ଜଳାଇ ମୁଁ ନିଜ ଭିତରକୁ

ପରଖି ଯେ ଦେଉଥାଏ ।

ଉଜାଗର ରହି ଜାଗର ଜାଳଇ

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ହୋଇଗଲେ ପରା

ବ୍ୟକ୍ତି ମଙ୍ଗଳ ହୁଅଇ ।

ଉଜାଗର ରହି ଜାଗର ଜାଳଇ

ପ୍ରଭୁ ପରିବାର ଦିଶେ

ଖାଦ୍ୟ ଖାଦକର ଅପୂର୍ବ ମିଳନ

ସୁନ୍ଦର ବାରତା ଦିଏ ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଗର ଜାଳଇ

ମନ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଏ

ନିଦ ମାଉସୀ ତ ବାଟ ଭୁଲିଯାଏ

ତନ୍ଦ୍ରା ଆଖିରେ ନଥାଏ ।

ଗାଁ ଠୁ ସହର ଶିବ ମନ୍ଦିର ଯେ

ଦୀପରେ ଦୀପରେ ଭରା

ପବିତ୍ର ପାବନ ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଙ୍ଗଣ

ମନରେ ପବିତ୍ର ଭରା ।

ଉଜାଗର ରହି ଜାଗର ଜାଳଇ

ଶିବ ତତ୍ତ୍ଵେ ମନ ଭରା

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରେମ କେ ନୁହେଁ ନିଉନ

 ବାହନ ଦିଏ ଇସାରା ।

ଶିବ ପରିବାରେ ସର୍ପ ବି ଅଛନ୍ତି

ମୂଷିକ ବି ଉପସ୍ଥିତ

ବ୍ୟାଘ୍ର ବି ଅଛଇ ମୟୂର ବି ଅଛି

ସଭିଙ୍କ ଅଛି ମହତ୍ତ୍ଵ ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଗର ଜାଳଇ

ଆଶୁତୋଷେ ତୋଷ ପାଇଁ

ସୁନ୍ଦର ତତ୍ତ୍ଵକୁ ମଣିଷ ସମାଜେ

ବିତରି ଦେବାର ପାଇଁ ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଗର ଜାଳଇ

ସୃଷ୍ଟି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବାପାଇଁ

ଏ ବିଶ୍ଵ ବୁକୁରୁ ଯେତେ ଅମଙ୍ଗଳ

 ଘୁଞ୍ଚୁ ହେ ମଙ୍ଗଳକାରୀ ।

ଜନ ହିତେ ମନେ ସ୍ଫୁରଣ ହେଉ ହେ

ଉଠୁ ପ୍ରେମର ତରଙ୍ଗ

ସଂସ୍କାରର ସେତୁ ତିଆରି ହେଉ ହେ

ହେଉ ବିବେକ ଉତ୍ପନ୍ନ ।

ଉଜାଗର ହୋଇ ଜାଗର ଜାଳଇ

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ହିତେ

ହରା ଭରା ହେଉ ଏ ଆମ ପୃଥିବୀ

ମାଗୁଅଛି ମଥାନତେ ।