ସାହିତ୍ୟ ମୋହ ଉତ୍ସବ -ଆତ୍ମପୋଷ

ମାଆର ହାତେ ଚକିର କାଠ

        କରି ପେସଇ ମୁଗ, ବିରି, ଭରି ମଣିଷ

ଚାଲୁଣି ରେ ଚଲାଇ ନିସ୍ଵାର୍ଥ ପଡଇ

           ସ୍ଵାର୍ଥପର ଙ୍କୁ ଦିଏ ଅଟକାଇ |

ପୂର୍ଣ୍ଣ ବାର ତାକୁ କଷି ଥାଏ ଚକିରେ

           କହେ ବଚନ ଏହି ପାରିରେ

ଯେତେ ସାଇତି ଥିବୁ କୁକର୍ମ

          ଧରି ତତେ ନେବି କରି ବିଷମ |

ଏହି କଳି ଯୁଗ କଳି କାଳରେ

         କିଏ ବା ଅଛି କାହା ସାଥିରେ

ଅଛି ଯଦି ସେହି ମନ୍ତ୍ର ର ମନି

         ଧରା ଦେବେ ତୋ ପାଖରେ ଘେନି |

ପିତା ମାତା ଠାରୁ ହେଲେ ଦୂର

         ଯେପରି ବୃକ୍ଷ ଅଟଇ ବନ୍ଧୁ ଏକା ପଥର

ସେହି ଖାଦ୍ୟ, ବାସ, ବସ୍ତ୍ର, ଦେଇ ଅମ୍ଳଜାନ

  ଶେଷରେ ତାହାରି କାଠ ରେ ଯିବେ ସ୍ମଶାନ |

ଚକି ପରି ସାରା ଜୀବନ ପେଷି ପେଷି

            ନିଜେ ଅଟେ ଏକ ପାଷାଣ

କାମ ଥିଲେ ଲୋଡ଼ିବେ ସମଗ୍ର

          ସରି ଗଲେ କେହି ନୁହଁ କାହାର |