ଜୀବନରେ ଜୀବନ

ସୌଦାମିନୀ ତହିଁ ଗଗନେ ଭାସଇ ଯହିଁ

ଦେଇ ସେ ପ୍ରେମର ବାର୍ତ୍ତା ପାଇ

ନଭ କେଳେ ଉଡେ ବିହଙ୍ଗ ପ୍ରଭାତେ

ଉଦାର ଆଶାର ମତେ ।

ଝରିଝରାଇ କାହୁଁ ଜଳର ଧାରା

ନଗ୍ନ ବହେ ଝାଞ୍ଜି ନିରସ ପରା

ଚନ୍ଦ୍ର ତାରା କାହୁଁ ଗଲେ ଦେଖ ଲିଭି

ନୂତନ ଢାଳେ ନାଲି ମୁରୁଜ ଖରା ।

ମେଘ ଯହିଁ ବଜାଏ ମାଦଲ

ବାଦଲ ତୁରୀରେ ଭରେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱର

ଢାଳିଲା ଢାଳିଲା ନିରତ କଲ୍ଲୋଳି ଜଳ

ମାଟି କରେ ତାହାକୁ ସ୍ୱାଗତ ।

ଉଞ୍ଚା ଉଞ୍ଚା ପରବତ ଢ଼ାଳୁର ସେ ଗଡା଼ଣି

ଗଡି ଗଡି ସେହି ପାଦର ଦେଶ

ନୂତନ ସ୍ରୋତରେ ଜଳର ପ୍ରପାତ

ଚାଷୀ ମନ ଧରେ ଚାଷ ।

ମନ୍ଦିର ମାଳିନୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଶାଳୀନି

ଯାହାର ବର୍ଣ୍ଣରେ ବର୍ଣ୍ଣାଳିନୀ

ନାବରେ ନାଉରି ଧୀରେ କେଳି କେଳି

ମନ୍ଦାକି ଶଲିଳ ଉତାରି ଚାତୁରୀ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚକ୍ର ଭରେ ଆକାଶ ଉଚ୍ଚରେ

ଭାସଇ ମେଘ ସହ ଏକ ହୋଇ

ମନ୍ଦାକି, କଲ୍ଲୋଳି, ସ୍ରୋତସି ମିଳି

 ତ୍ରିବେଣୀ ଭଂଗିନୀ ପରି ଲାଗଇ ।